ارسلان امیری، کارگردان «زالاوا» معتقد است: «برای بیشتر ما کُردهای فیلمساز، «یول» و ییلماز گونای کارگردانش، منبع الهام و شایسته‌ی احترام هستند.»

به گزارش سینماسینما، ارسلان امیری در صفحه اجتماعی خود نوشت:

«چند روز پیش جایزه‌ی بهترین کارگردانی را به فیلم «زالاوا» دادند در هشتمین فستیوال بین‌المللی فیلم دهوک.
هنگام دریافت جایزه، از بازیگرانم که حدود سه ماه کردی سورانی یاد گرفتند، همراهی مردم روستای شیان و شهر سنندج و کسانی که به من امید دادند برای ساخت فیلم، تشکر کردم.
اما برای قدردانی، چیزی عمیق‌تر وجود دارد. یک تصویر که باید از آن یاد کنم. تصویر «سئیت علی» مرد کُرد سبیلوی جذاب فیلم «یول».
مرد از زندان برگشته‌ی خیانت دیده از سوی زنش، در آن کوران برفی چه برزخ غریبی داشت میان بخشیدن زن و نجات دادن او یا رها کردنش در کوهستان برفی.
و من که شمایل کُردی این مرد، به وجدم می‌آورد در عمق وجودم می‌خواستم، «سئیت علی» بر تردیدش غلبه کند و زنش را از میان برف و بوران نجات دهد.
«سئیت علی» بخشید، اما دیر در حالی که زن جان داده بود. این لحظه و تصویر در ذهن من تا ابد ماندگار شد.

برای بیشتر ما کُردهای فیلمساز، «یول» و ییلماز گونای کارگردانش، منبع الهام و شایسته‌ی احترام هستند. ییلماز در فیلم‌های متأخرش، ضدقهرمان‌هایش را از میان همان نظام قومی انتخاب می‌کرد که از آن برخاسته بود و با نقد تعصب و فرهنگ مردسالار و پدرسالار ضدقهرمانانش را به تصویر می‌کشید. به دشمنی حکومت ترکیه با کُردها اشاره می‌کرد اما دشمن قوی‌تر را در میان «باور»های مردمان همان ملت و قوم می‌جست و جسورانه و از سر عشق نقد می‌کرد و از نظر من از مسئله‌ی قوم و ملیت فراتر می‌رفت و به دشواری‌های انتخاب نوع «انسان» در موقعیت‌های جبری زندگی‌ می‌پرداخت.

سپاس ییلماز!»