پوریا عالمی در روزنامه شرق نوشت: چندروز پیش یک مراسم برگزار شده برای یادبود عباس کیارستمی و وزیر بهداشت هم آمده و گفته از ما می‌پرسند قضیه پرونده پزشکی عباس کیارستمی چی شد؟ بعد خودش دو پاراگراف توضیح داده که به فارسی ساده می‌شود: آبش رو کشیدند چلو شد.

به گزارش سینماسینما٬ آن‌طوری که وزیر با زبان بی‌زبانی توضیح داده وزیر بهداشت اصولا فقط برای افتتاح‌کردن و قیچی‌کردن روبان کاربرد دارد، نه مسائل دیگر. ممکن است شما بگویید وزارت بهداشت در حد اداره تمبرباطل‌کنی در حوزه وظایفش اختیارات دارد یا با این‌همه پرونده نفتی که در دوره گذشته اتفاق افتاد، همین وزیر نفت دوران احمدی‌‌نژاد الان کجاست؟ یا وزیر آموزش‌وپرورش که در دوره‌اش آن‌همه دانش‌آموز توی مدرسه سوختند… یا همین نعمت‌زاده دولت روحانی چی؟ می‌بینید؟ ما ساده‌ایم که تا یک اتفاقی می‌افتد خِر وزیر را می‌چسبیم و فکر می‌کنیم مثل فیلم‌های هالیوودی مسئول قضیه است. تو روند اداری اصلا با وزیر کاری ندارند. وزیر فقط صبح‌به‌صبح می‌رود وزارتخانه و ساعت حضور و غیاب آدم‌ها را چک می‌کند و ظهر کارش تمام می‌شود و می‌رود تلویزیون مصاحبه. همین. این چیزها که ما می‌گوییم مثل یک نوع شهود است که از حرف‌های وزیر بهداشت درباره کیارستمی بر ما ساطع شد. شما ببین عباس کیارستمی؛ چه با خطای پزشکی، چه با مسافرت پزشک، چه با دست‌به‌دست‌کردن پزشک، چه با دست‌به‌دست‌شدن بیمار بین پزشکان، چه با آفتاب‌گرفتن پزشک متخصص بیمارستان، هم‌زمان با بستری بیمار در سواحل خارج، چه با آزمون و خطای بیمارستان که حالا نصف روده‌اش رو دربیاریم چیزی نمیشه که… روده درازه… چه به هر دلیل دیگر به‌عنوان یک آیکون و نماد از فرهنگ و هنر مستقل و بین‌المللی معاصر تاریخ ایران همین‌طور قضاقورتکی فوت کرده. بعدش چه اتفاقی افتاده؟ دکتره که برگشته سر کار. بیمارستانه که داره کارش رو می‌کنه. نظام پزشکی هم داره کارش رو می‌کنه. پزشکی قانونی هم که کار غیرقانونی نمی‌کنه. وزیر هم که میگه من اصلا همین الان رسیدم. این وسط فقط عباس کیارستمی بود که از عمل آخر، هنوز یه تیکه‌هاییش توی بیمارستانه توی کشو مونده و دکتره هم که داشته آفتاب می‌‌گرفته، یادش نیست. خب ما از یادداشت امروز چه درسی گرفتیم؟ درس گرفتیم اگر اتفاقی برایمان افتاد، نباید تقصیر را گردن کسی بیندازیم و باید برویم از پدر و مادرمان شکایت کنیم که چرا ما را توی قطب شمال به دنیا نیاوردند؟