دامه مسیر ۴سال گذشته یا بازگشت به دوران تاریک؟
سعید سهیلی/ کارگردان سینما
به احتمال، همه نیک می‌دانند که کاندیداهای ریاست‌جمهوری وقتی رئیس‌جمهوری شدند نباید سر فرهنگ و هنر را با کارد، ساتور، چاقو یا حتی پنبه ببرند. باید فرهنگ و هنر را رها بگذارند. باید فضایی ایجاد کنند که در آن هنر و هنرمند نفس بکشند و روی پای خودشان بایستند.
بعضی زمان‌ها بوده که بعضی از مسئولان فرهنگی – هنری حاکم سر فرهنگ و هنر و هنرمند را با کارد و چاقو بریده‌اند گاهی هم با لبخند و پنبه و ملایمت. به نظر من باید از کاندیداهای ریاست‌جمهوری سوال کرد برخوردتان با هنر و هنرمند چه خواهد بود؟ آیا بین هنرها تبعیض قایل هستید؟ آیا هنر را به رسمیت می‌شناسید؟ آیا با تأثیر هنر آشنا هستید؟ آیا سالی یک‌بار به سینما می‌روید؟ آیا در طول سال به تماشای یک گالری نقاشی یا یک تئاتر می‌روید؟ آیا سالی یا حتی ۱۰سال یک‌بار به تماشای یک کنسرت موسیقی می‌نشینید؟ آیا فقط مقطع انتخابات از هنر و هنرمند یاد می‌کنید و آیا فقط برای مقاطع کاندیداتوری هنر را به رسمیت می‌شناسید؟ آیا فیلمسازی را فقط در خدمت فیلم‌های تبلیغاتی خودتان می‌دانید یا هنر را با همه مشخصه‌ها و شاخصه‌های خودش مورد توجه قرار می‌دهید و آن را به رسمیت می‌شناسید؟ سوال بعدی این است که هنر و هنرمند در سیاست‌های کاندیداهای ما چه جایگاهی دارند؟ از نگاه من در ۴سال اخیر جایگاه هنر و هنرمند بازتعریف شده است. حالا باید از کاندیداهای ریاست‌جمهوری پرسید آیا این بازتعریف مثبت قرار است ادامه پیدا کند یا دوباره باید به دوران تاریک و پراسترس هنرمندان بازگردیم؟
منبع : روزنامه شهروند