«کوهستان جادویی» ساخته اورشولا آنتونیاک از فیلم‌های راه‌یافته به سیوهشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر است که مجید اسلامی به مرور ویژگی‌های روایی آن پرداخته است.
به گزارش سینماسینما به نقل از ستاد خبری سیوهشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر، فیلم سینمایی «کوهستان جادویی» ساخته اورشولا آنتونیاک از فیلم‌هایی است که در بخش سینمای سعادت سیوهشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر روی پرده خواهد رفت.
پیش از این، فیلم «ورای کلمات» ساخته اورشولا آنتونیاک در سی‌وششمین جشنواره جهانی فیلم فجر در بخش جشنواره جشنواره‌ها به نمایش درآمده بود.
مجید اسلامی، در یادداشتی به ویژگی‌های فیلم سینمایی «کوهستان جادویی» پرداخته است.
در متن این یادداشت با عنوان «ارتفاع پست» آمده است:
«کوهستان جادویی» ساخته اورشولا آنتونیاک یک درام روان‌شناختی پیچیده درباره زوجی است که رابطه‌ای را پیش‌تر به پایان رسانده‌اند و حالا می‌خواهند (به پیشنهاد مرد) با عملی ماجراجویانه برایش نقطه پایانی محترمانه بگذارند (با چاشنی حضور مردی مرموز به عنوان راهنما که می‌تواند درعین‌حال راس سوم یک مثلث دراماتیک هم باشد). این داستان با ژانر آشنای صعود به قله‌ای خطرناک (با همه ویژگی‌های تیپیک این ژانر، یعنی تعلیق و غافلگیری و استفاده از زیبایی بصری) تلفیق می‌شود و نتیجه کاملا بدیع و تماشایی‌ست. دلیلش این است که شخصیت‌ها واقعا جذاب و پیچیده‌اند (و نه صرفا بهانه‌ای برای پیشبرد قصه صعود) و صعود هم به اندازه کافی هیجان‌انگیز هست (نه صرفا زمینه‌ای برای درام روان‌شناختی). آدم کمی یاد «فورس‌ماژور» روبن اوستلند می‌افتد. همان نوع پیچیدگی و همان نوع غرابت.
اورشولا آنتونیاک، نویسنده و کارگردان لهستانی ساکن هلند (متولد ۱۹۶۸) که پیش‌تر چهار فیلم بلند دیگر هم ساخته، در گفت‌وگویی درباره فیلم اولش Nothing Personal(۲۰۰۹)، ساختن درام روان‌شناختی (به شیوه مصطلح) را رد می‌کند و می‌گوید فیلم‌هایی را که می‌کوشند پیچیدگی شخصیت‌ها را با توضیح انگیزه‌های روحی‌روانی توجیه کنند نمی‌پسندد: «در زندگی واقعی در مواجهه با غریبه‌ها بیش از این که چیزی را بدانیم بیش‌تر حدس می‌زنیم… جوهر فیلم‌های من بر این سؤال استوار است: چه‌قدر باید درباره کسی بدانیم تا بتوانیم با او احساس همدلی کنیم؟»
این جمله‌ها در مورد فیلم تازه‌اش هم کاملا صدق می‌کند. او گذشته شخصیت‌ها و رابطه قبلی‌شان را در هاله‌ای از ابهام قرار می‌دهد و با اطلاعات دادن قطره‌چکانی، پیش‌بینی مسیر وقایع زمان حال را برای تماشاگر دشوار می‌کند. آنتونیاک خود را ادامه‌دهنده سنت اروپای مرکزی می‌داند: سنت کافکا، موزیل، بیلی وایلدر و ارنست لوبیچ.