دور و تسلسل و کلافگی همچنان گریبان‌گیر فیلم‌سازی است که مجوز ساخت فیلمش را از سازمان وقت سینمایی گرفت، ولی به‌مدت شش سال باید برای نمایش عمومی آن بدود. به‌هرحال قصه ساخت فیلم‌های محسن امیریوسفی، پدیده‌ای است که در تاریخ سینمای ایران ثبت شده. امیریوسفی این روزها دل‌ودماغ ساخت فیلم جدید را ندارد و هنوز هم امید دارد به اکران فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی».
اخیرا از منتفی‌بودن ساخت فیلم «مداح» گفتند. چرا؟
خب درحال‌حاضر تمام دغدغه‌ام اکران فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» است. درست است که فیلم‌نامه «مداح» را سال‌ها پیش نوشتم، ولی با توجه به گذشت زمان طولانی و شرایط روحی خودم، فعلا قصد ساخت آن را ندارم. چون تمام دغدغه‌ام حل مشکل اکران «آشغال‌های دوست‌داشتنی» است و نمی‌خواهم بیش از این وارد حاشیه‌های ناخواسته شوم.
آیا علاقه‌نداشتنتان به ساخت فیلم جدید، باعث نمی‌شود که از سینما فاصله بگیرید؟
من سال‌هاست از سینما دور نگه داشته شده‌ام، اگر خودتان را جای من بگذارید، متوجه عمق مسئله خواهید شد. «آشغال‌های دوست‌داشتنی» در بهار سال ۹۱ بعد از یک‌سال‌ونیم بازنویسی‌های متعدد فیلم‌نامه، پروانه ساخت گرفت و در آن زمان با مشارکت و نظارت بنیاد سینمایی فارابی فیلم‌برداری و تدوین شد، ولی تقاضا برای حضور در جشنواره فجر سال ۹۲ آغاز سوءتفاهم‌ها و بی‌مهری‌ها به این فیلم وحدت‌بخش سینمای ایران بود تا جایی که فیلم حتی به هیأت انتخاب نشان داده نشد. بعد از آن برای پیگیری احقاق حق فیلم، سهم بنیاد فارابی را هم خریداری کردم، در این سال‌ها همواره تلاش داشتم اولین نمایش این فیلم در ایران باشد و به‌همین‌دلیل آن را به جشنواره‌های خارجی هم نفرستادم. «آشغال‌های دوست‌داشتنی» از زمان تقاضای پروانه ساخت تا حالا، شش سال از عمر مرا گرفته و در این مدت کار دیگری انجام نداده و همواره در سکوت خبری پیگیر دریافت پروانه نمایش آن بوده‌ام، ولی بعد از این‌همه سال به‌جای دیدن حاصل زحمات عوامل صبور این فیلم بر پرده سینماها، فقط دل‌مردگی و خانه‌نشینی نصیبم شده است. امیدوارم بعد از سال‌ها انتظار هرچه‌زودتر مشکل اکران این فیلم حل شده و تکلیف آن مشخص شود تا مثل دیگر فیلم‌های سینمای ایران مورد قضاوت مردم قرار بگیرد.
دست‌کم با ساخت فیلم جدید کمی از فشارهای روحی دور می‌شوید. نظرتان چیست؟
تصورم این است که در فیلم جدیدم قرار است چه اتفاقی برایم بیفتد که در فیلم‌های قبلی‌ام نیفتاده است؟! باز هم با مشقت زیاد مجوز ساخت می‌گیرم و فیلم را می‌سازم و باز هم مشکلات ناخواسته‌ای پیش می‌آید و چند سال باید درگیر پروانه نمایش شوم! در ۱۳ سال گذشته فقط فرصت ساخت سه فیلم را پیدا کردم که البته از ساخت آنها راضی هستم، چون فیلم‌هایی را ساختم که به آنها اعتقاد داشتم و همه این سختی‌ها ارزش آن را داشت که «خواب تلخ»، «آتشکار» و «آشغال‌های دوست‌داشتنی» ساخته شوند.
با توجه به حضور وزیر ارشاد جدید، تمایل ندارید با ایشان در جلسه‌ای درباره «آشغال‌های دوست‌داشتنی» گفت‌وگو کنید؟
اگر لازم باشد آمادگی دارم. هرچند هنوز امیدوارم آقای دکتر ایوبی خودشان این مشکل را که از جشنواره فجر سال ۹۲ آغاز شد حل کنند و می‌دانم باوجود مشغله زیاد، پیگیر این مسئله هستند. من در مراسم یادبود زنده‌یاد محمدرضا رستمی گفتم که خصوصیت درخور توجه وزیر جدید این است که به گفته خودشان به امنیت فرهنگی اعتقاد دارند و این نکته مهمی است، در شرایط فعلی هم به نظر من جامعه فرهنگی و هنری به امنیت فرهنگی نیاز دارد نه فرهنگ امنیتی. من برای گرفتن مجوز ساخت این فیلم یک‌سال‌ونیم تلاش کردم تا آن را گرفتم و برای تولید هم نزدیک به دوسال جنگیدم، مطمئنا برای اکران هم همان‌طور که تا حالا پیوسته و بی‌سروصدا پیگیر بودم، آمادگی هر گفت‌وگویی درباره آن را دارم. «آشغال‌های دوست‌داشتنی» فیلمی درباره وحدت ملی و لزوم گفت‌وگو بین همه جناح‌های فکری است.
در نهایت اگر مشکل «آشغال‌های دوست‌داشتنی» همچنان حل نشود، چه می‌کنید؟ شما هم به عملیات انتحاری همچون آپلود فیلم در فضای مجازی دست می‌زنید؟
فقط امیدوارم بعد از سال‌ها انتظار، هرچه‌زودتر مشکل اکران این فیلم حل و تکلیف آن مشخص شود تا مثل دیگر فیلم‌های سینمای ایران مورد قضاوت مردم قرار بگیرد. این مسئله پخش فیلم در اینترنت، نتیجه دل‌آزردگی تعدادی از فیلم‌سازان جوان و مستعد است که به نظر من باید به حرف‌ها و درددل‌های آنها زودتر توجه کرد که کار به اینجا نکشد، ولی درباره خودم؛ عملیات انتحاری من! همان سه سال پیش می‌توانست اتفاق بیفتد که در مقابل بی‌مهری مدیران فیلم را به جشنواره‌های خارجی بدهم که این کار را نکردم. چون همواره گفتم اولین نمایش «آشغال‌های دوست‌داشتنی» باید در ایران باشد.
شرق- فرانک آرتا