سینماسینما، ایرنا نوشت: ساخت و تولید هر فیلمی از یک دغدغه و یا انگیزه سیاسی، تجاری، معنوی، کمدی یا اجتماعی به ذهن فیلمساز می‌رسد؛ اما «ما همه با هم هستیم» ساخته کمال تبریزی با کدام یک از این دغدغه‌ها ساخته شده است؟
آیا ما همه با هم هستیم، به سرنوشت رحمان ۱۴۰۰ به کارگردانی منوچهر هادی دچار می‌شود؟ آیا این داستان تکراری که انگار از ۵۰ کیلو آلبالو ساخته مانی حقیقی شروع شده بود باز هم ادامه‌دار خواهد شد؟
این دو سوال و سوال‌هایی از این دست، این روزها بین اهالی رسانه و سینما زیاد پرسیده می‌شود. مثلاً اینکه، اگر این فیلم‌ها بد هستند چرا مجوز می‌گیرند؟ و حالا که مجوز گرفته‌اند چرا از ادامه اکران باز می‌مانند؟ آیا از پُرفروش شدن این آثار هراسی داریم که در میانه راه توقیفشان می‌کنیم؟
حالا بدون اینکه بخواهیم پاسخی به این سوال‌ها بدهیم یا قضاوتی کنیم، بد نیست ماجرا را یک بار مرور کنیم که اصلاً این روند ابتدا و از کجا شروع شد.
شاید توقیف نیمه راه برای اولین بار یقه فیلم سینمایی ۵۰ کیلو آلبالو به کارگردانی مانی حقیقی را گرفت. وقتی که وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی در قم با اعتراض برخی علما نسبت به این فیلم مواجه شد، دستور توقیف ۵۰ کیلو آلبالو را در نیمه راه داد.
البته نیمه راه که نه، چون ۵۰ کیلو آلبالو در اکران نوروز خوب دیده شده بود و فروش نسبتاً بالایی داشت و بعد توقیف شد. این فیلم البته حتی برای شبکه نمایش خانگی هم نتوانست مجوز بگیرد.
اما بعد از ۵۰ کیلو آلبالو این ماجرا برای برخی از فیلم‌ها نیز تا مرز توقیف پیش رفت؛ اما هیچ‌گاه اتفاق نیفتاد تا بار دیگر در اکران نوروزی و این بار در سال ۱۳۹۸ رخ داد.
رحمان ۱۴۰۰ که مانند تمام فیلم‌های دیگر روند مجوز اکران را گرفت و وقتی که اتفاقاً خیلی خوب هم داشت می‌فروخت، به یک‌باره خبر توقیف آن منتشر شد. البته ابتدا بعضی گمان می‌کردند با برخی اصلاحات فیلم دوباره اکران خواهد شد؛ اما این اتفاق نیفتاد و رحمان ۱۴۰۰ دیگر هیچ وقت روی پرده نقره‌ای را ندید.
حالا نیز قصد ما قضاوت درباره اینکه این فیلم‌ها باید توقیف می‌شدند یا نه نیست. اما به‌واقع وقتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پای مجوز خود به فیلم‌هایی که نمایش داده می‌شود، نمی‌ماند و این ماجرا تکرار می‌شود گاهی اوقات شائبه برانگیز می‌شود و گاهی سوء تفاهم‌هایی ایجاد می‌کند که چرا فیلم‌های کمدی بعد از اینکه خوب دیده و به مرز رکورد پرفروش‌ها نزدیک می‌شوند، یک باره خبر توقیف آنها منتشر می‌شود.
اگر این فیلم‌ها خوب نیستد چرا مجوز می‌گیرند، حالا که مجوز گرفته‌اند چرا اکران نمی‌شوند؟ حالا که اکران می‌شوند چرا توقیف می‌شوند؟
اما حالا زمزمه‌هایی درباره فیلم تازه اکران شده ما همه با هم هستیم، به گوش می‌رسد که احتمالاً این فیلم توقیف خواهد شد. حتی برخی در فضای مجازی خبر می‌دهند چه نشسته‌اید ما همه با هم هستیم به‌زودی توقیف خواهد شد و بروید و ببینید که از دست ندهید.
و انگار بازی تکراری توقیف یک فیلم در میانه راه دوباره تکرار خواهد شد؛ که البته اگر هم نشود استفاده از این فضا برای تبلیغات و فروش غیرمتعارف ما همه با هم هستیم را در پی‌خواهد داشت.
مگر نه اینکه ناامن شدن فضای فرهنگی باعث می‌شود همین میزان سرمایه‌ای هم که در سینما وجود دارد با کاهش رو به رو شود و احتمالاً فیلم‌های آپارتمانی با هزینه اندک و کمترین تأثیرگذاری بار دیگر در سینمای ایران تکثیر شوند. بنابراین به نظر می‌رسد حتماً باید یک بار برای همیشه به دقیق دربارخ این موضوع تصمیم گیری شود.
اینکه ما همه با هم هستیم با هزینه گزاف ساخته شده و به زعم کارشناسان سینما جزء آثار درجه ۳ نیز به حساب نمی‌آید چون حتی در ابتدایی‌ترین مفاهیم و مؤلفه‌های استاندارد یک فیلم سینمایی ساخته نشده است، به کنار؛ اما چرا فضایی برای بهتر دیده شدن این فیلم ایجاد کرده‌ایم یا اینکه اگر واقعاً دچار مشکلات جدی است چرا خیلی زود توقیف نمی‌شود.
بنابراین ماحصل همه آنچه گفته شد اینکه با این رفتار به اصلاح یک‌باره نه‌تنها دردی از فرهنگ جامعه دوا نخواهد شد بلکه برخی فیلم‌ها که در شرایط عادی مثلاً ۵ میلیارد تومان هم می‌فروشند در شرایطی که ما مهیا می‌کنیم؛ فروش آنها بعضاً تا ۲۰ میلیارد هم می‌رسد.
یا اینکه فضای سرمایه گذاری در فرهنگ را ناامن می‌کنیم تا اهالی واقعی فرهنگ و هنر از این فضا فاصله بگیرند و برخی سودجو که تنها به دنبال منافع اقتصادی هستند پایشان به هنر هفتم کشور باز شود.
به نظر می‌رسد یک‌بار برای همیشه باید تکلیف وضعیت اکران فیلم‌های سینمایی در کشور را برای همیشه مشخص کنیم تا از این آبی که گاهی گِل‌آلود می‌شود برخی ماهی نگیرند.
منبع: ایرنا