سینماسینما، ابراهیم عمران

با تماشای برخی سریالهای تلویزیونی و قصه ی بی پیرایه شان در جغرافیایی دور از پایتخت، به نوعی روح و روان و چشم و گوش آسایشی درخور می یابد و از قیل و قال دنیا دمی آسوده می‌شود؛ مخاطبی که لوکیشنی خاص با میزانسن تکراری را در مدیوم تلویزیون هر بار نظاره گر است. از جمله این کارها فصل دوم سریال خوش ساخت” نون خ” سعید آقاخانی است که در مدار خاصی از خرده پیرنگ های اصلی و فرعی -البته تا اینجای کار- می چرخد و توانسته تا حدود زیادی هم رضایت مخاطب عام و خاص تلویزیون را کسب کند. این ادعا نه از  سبک گزارش گرفتن و نظرسنجی در خیابانها از مردم، بلکه بر پایه شنید‌ه‌ها از دوستان ِ پیگیر کارهای تلویزیونی است. هر چند در خود تلویزیون نیز شهروند درجه یک و دو، ظاهرا وجود دارد و برای برخی سریالها تبلیغات بیشتری صورت می‌گیرد ولی با این حال در چند قسمت ابتدایی سریال، سعید آقا خانی با کارگردانی و امیر وفایی با نویسندگی قابل قبولشان نشان دادند که می توان هم طنزی بی آزار ساخت و هم قومیتی را به درستی به تصویر کشید. به حتم این سریال در فضا و لوکیشن تهران هم خواهد رفت ولی تا جایی که در جغرافیای کرمانشاه و روستاهای آن حضور دارد به خوبی می توان از بازی های بازیگران محلی و کمتر شناخته شده آن نیز حظ برد. سیروس میمنت که پارتنر خوبی شده است تا اینجا برای سعید آقاخانی و سایر بازیگران که هر یک به فراخور داستان، اجازه هنر نمایی پیدا می کنند. اگر به کارنامه هنری آقاخانی نگریسته شود می توان شاهد کارهای طنز و جدی این بازیگر کمتر قدر دیده شده سینما و تلویزیون ایران بود که در هر دو گونه ی کمدی و جدی، توان بازی و هنرنمایی دارد. همین کار آخرش در حوزه سینما و بازی قیصرگونه اش در “خون شد” مسعود کیمیایی، به خوبی این نگره را در مورد بازی ایشان نمایان می‌سازد. مخاطب و منتقد پیگر سینما و تلویزیون آگاه است که کم پیش می‌آید بازیگری میمیک چهره اش این اجازه را بدهد که توانایی کار در دو حوزه طنز و کار غیر طنز را داشته باشد. یکی بر دیگری مستولی می‌شود که نمونه های آن در سینما و تلویزیون مان فراوان است و بوده اند افرادی‌که خواستند کار جدی انجام دهند ولی قدرت رهبری چهره شان را نداشتند و به ناچار در ذهن تماشاگر با همان برنامه های طنز گونه و اجراهای شان، در یادها ماندند. شایدآقا خانی این سالها به اندازه برخی همدوره‌ای هایش بر سر زبانها نبود چه که بی حاشیه کار کردن چنین پیامدهایی هم دارد ولی مزد تلاش بی شائبه اش را زمانی می‌گیرد که خنده بر لبان مخاطب می نشاند. ماندگاری اش چه بسا افزونتر و جاودانه تر است. بازیگر و کارگردانی که با تکیه بر جغرافیایی که شناخت از آن دارد، سریالی می‌سازد که تک تک پلان هایش کار شده است و میزانسن و دکوپاژی که انجام می‌دهد همگی بومی و بر پایه  خاص منطقه استوار است؛ بی آنکه به هجو بیفتد و شوخی های دم دستی کوچه و بازار از آن بیرون بزند. کافی است نگاهی به سکانس زیر کرسی و صبحانه خوردن و مزاح هایی که در آن شد، نظر افکنیم (گرفتن لقمه  توسط داماد و هر بار موفق نشدن) و دیالوگ خوبی که نورالدین خانزاده به خواهر زاده اش  گفت که تو از مسیر دیگه‌ای برو؛  از این دست موقعیت‌های لحظه ای است که کمتر دیده شده است. شاید به باورم مانیفست بازیگری و کارگردانی خودِ آقاخانی باشد که از مسیر دیگری رفت طی این سالها و پیروز و سربلند بود چون کوه های استوار کرمانشاه و کردستان…