سینماسینما، انسیه نجفی نشلی
«هندی و هرمز» روایت زوجی است که به دلیل شرایط ویژه منطقه جغرافیایی خود، در سنین کودکی و نوجوانی، ازدواج را بازی می‌کنند و ناخواسته وارد دنیایی عجیب و ناشناخته درون یکدیگر می‌شوند؛ دنیایی صاف و بی‌ریا که به دلیل ناپختگی و ناشناس بودن برای یکدیگر، وارد نبردی لجوجانه شده و کشمکشی شیرین و جذاب را در برابر مخاطب به نمایش می‌گذارند و درنهایت کشمکش این زوج خاص در پیکار بازی زندگی به دوستی و صلحی آغشته به جاذبه‌های زناشویی می‌انجامد .عشقی کودکانه و زیبا و آرامشی شگفت‌انگیز و رویاگونه در بستر ماسه‌های خلیج شکل می‌گیرد و صلح برقرار می‌گردد. اما حیف که این عاشقانه آسمانی با مرثیه‌ای تراژیک با پادرمیانی دریا خاتمه‌ای دردناک دارد.
نکوهش ازدواج کودکان و نوجوانان و معضل بی‌کاری در فیلم به عنوان پیامی اخلاقی و اجتماعی، در لایه‌های زیرین روایت پنهان است و به صورت شعاری و تلخ و گزنده بر مسیر روایت غالب نیست، بلکه با بیان زیبایی و شیرینی این عشق نوپای کودکانه، خلوص کودک درون هر زوج را به تصویر کشیده که حق زندگی دارند و اجازه نداده حقانیت و راستی و معصومیت عشق و ازدواج، زیر بار تلخی مشکلات جامعه له شده و نادیده گرفته شود. مشکلات نمی‌تواند مانع خوش‌بختی و شادی کودک درون شود. اما در اوج بازی شیرین عاشقی که دعوا و آشتی هم دارد، به‌ناگاه ضربه‌ای مهلک پیکر نحیف کودک درون زندگی نوپا را خم می‌کند و کمرش را درهم می‌شکند.
انتخاب بازیگران بومی از منطقه هرمز و نحوه روایتی باورپذیر جنبه مستند قصه را به رخ می‌کشد، اما بازی در نقش‌هایی که ریشه در زندگی واقعی دارند، مخاطب را وادار می‌کند علاوه بر این‌که بپذیرد ماجرایی در حقیقت زندگی وجود دارد، در عین حال غرق در درام و قصه شده و با هم‌ذات‌پنداری در فضای داستان با شخصیت‌ها همراه شود. قصه‌ای پرهیجان و شیرین جریان دارد و مخاطب در آرامش نگاه زوج نوجوان عاشقانه تا دل دریای زندگی با همه ماجراهای تلخ و شیرین پیش می‌رود و به‌ناگاه در فرجامی تلخ و غمناک، آه از نهاد برمی‌آورد. شخصیت‌پردازی خوب و ظریف و تقابل و کشمکش دو نوجوان ماجرا را به پیش می‌برد و باورپذیری فیلم را فدای درام نمی‌کند، اما جنبه‌های مستندگونه آن نیز در زیربافت اثر حفظ شده است .
با همه این زیبایی‌ها، گسترش قصه و درام همراه با پرسوناژهای داستان حرکتی آرام و زیرپوستی دارد. این عاشقانه آرام که از دید فرمال به سبک فیلم‌های اروپای شرقی پیش می‌رود، از دید بصری، با حرکات پرتنش و ناآرام و سرکش دوربین و پلان‌های کوتاه و پرتقطیع هم‌خوانی ندارد. ای کاش این روایت داستانی که با شخصیت‌هایی جذاب و شیرین و ایجاز و پردازشی روان در درام همراه است، با حرکات نرم و آرام دوربین و نماهای طولانی که در پس‌زمینه تصاویر از قاب دوربین، ظرافت‌های قصه را روایت می‌کرد، همراه می‌شد !
همان‌طور که غیرمنتظره بودن ورود روایی به پایان تلخ می‌تواند از دید دراماتیک جذاب و خاص جلوه‌گر شود، اما به این شکل بسیار عجولانه و غیرمنطقی روایت شده و به جای تاثیر بصری بر مخاطب، حسی تلخ و ناهمگون را بر روان آدمی و ناخودآگاه جمعی منتقل می‌کند. «هندی و هرمز» فیلمی زیبا و جذاب و روان و بی‌تکلف است که می‌توانست زیباتر روایت شود.
منبع: ماهنامه هنروتجربه