امرالله احمدجو نویسنده و کارگردان که این روزها سخت مشغول فیلمنامه «سلمان فارسی» است، درباره این موضوع که چرا سریال های ما به خصوص سریال های درام نمی توانند قابلیت عرضه شدن در بازارهای جهانی را داشته باشند، گفت: به هر حال برای اینکه سریال های ما به استانداردهای جهانی نزدیک شود و این قابلیت را داشته باشد به فاکتورهای بسیاری نیاز دارد. البته در این میان خیلی صحبت ها شده که هیچ نتیجه ای هم نداشته است. اما اگر بخواهیم در یک جمله خلاصه کنیم باید بگویم که ما هیچ برنامه ای برای این قضیه به شکل مدوّن نداریم.

به گزارش سینماسینما،او  همچنین افزود: میل به این قضیه و علاقه به اینکه نخستین کشور صادر کننده سریال باشیم، قطعا در همه وجود دارد و هر فیلمساز و نویسنده ای دوست دارد که اثرش جهانی شود و در کنار مردم کشورش مردم دنیا هم بتواننند ان اثر را ببینند و مورد استقبالشان قرار بگیرد. اما برنامه پی گیری با جزییات کامل در این زمینه وجود ندارد.
وی با اشاره به اینکه خود سریال تا چه حد باید فاکتورهایی را دارا باشد تا مورد توجه مردم دنیا قرار بگیرد هم توضیح داد: به هر حال فیلمنامه که خیلی مهم است و اینکه چه کسی می سازد و چه کسانی بازی می کنند. بنابراین فاکتورهای بسیاری در این زمینه وجود دارد. ضمن اینکه برنامه ریزی دقیقی هم لازم است.
احمدجو در تکمیل گفته هایش عنوان کرد: بدترین فیلمساز هم با تمام وجودش می خواهد که مخاطب اثرش همه دنیا باشد. چه برسد به فیلمسازان خوبی که در سینما و تلویزیون ما فعالیت می کنند و تعدادشان کم نیست و می توان روی آنها حساب کرد. چون توانایی ساخت سریال های جهانی را دارند. چه در زمینه تاریخی و هم در زمینه های دیگر. همانطور که در سینما فیلمسازان بسیاری را سراغ داریم که توانسته اند به واسطه فیلمی که می سازند، در دنیا مورد توجه قرار گرفته و در فستیوال های جهانی جایزه دریافت کنند و نظر منتقدان را به کار خود جلب کنند. اما اگر در تلویزیون و برای سریال های ما کمتر در این زمینه اتفاقات خوشایندی می افتد، به نوعی به خود فیلمساز و برخی مدیران هم برمی گردد.
وی با ذکر مثالی در این باره توضیح داد: خیلی وقت ها کارگردانی که فیلمش جایزه کن و یا اسکار را برده و در جهان مورد تحسین قرار گرفته، در کشور خودش به نوعی مواخذه می شود. به عنوان مثال آقای فرهادی که جایزه اسکار را دریافت کرده، عده ای به اصطلاح منتقد و برخی اشخاص بی مسوولیت که نقش چندانی در این مسائل ندارند، بر اساس حدسیاتشان مخالف این قضیه می شوند و هجمه ای را مقابل این ماجرا به وجود آوردند با این فرض که در چنین جشنواره هایی به فیلمی که مورد علاقه شان باشد و سیاه نمایی کند، جایزه می دهند! در صورتی که چنین چیزی هم ممکن است وجود داشته و در هر جشنواره ای اهداف پنهانی داشته باشد و از این نظر چیز عجیبی نیست. اما به هر حال نمی توان گفت به هر فیلمی که جوایزی از این دست داده می شود، چنین تفکراتی در اهداف پنهانشان وجود داشته. چون می توان به عنوان نمونه آثار کیارستمی را نام برد که چه آثار ماندگاری بودند که توانستند در جشنواره های جهانی هم بدرخشند و نمی توان این نظر را به همه کارها تعمیم داد. بنابراین برخی از این تفکرات باعث می شود که از اهداف اصلی دور شویم.
خالق مجموعه «روزی روزگاری» در پایان هم درباره سریال های سال های اخیر گفت: من همه سریال ها را ندیدم و برخی را هم به طور پراکنده دیدم و به همین خاطر صلاحیت نظر دادن در این باره را ندارم. اما آنطور که تا حدودی در رسانه ها پی گیری می کنم، گویا خبری در این زمینه نیست و به صورت انگشت شمار می توان نمونه های خوبی را نام برد. در ضمن فکر می کنم هیچ برنامه ای برای این زمینه وجود نداشته و جریانی نبوده تا سریال ها بر این اساس ساخته شود. از طرفی من فکر می کنم همراهی و اعتماد مدیران به فیلمسازان باید بیش از این باشد. به هر حال کارگردان، نویسنده و تهیه کننده ای که سالهاست برای تلویزیون کار می کند، قطعا با خطوط قرمز و محدودیت های این رسانه آشناست. بنابراین تلویزیون اعتماد بیشتری به آنها کند تا نتیجه بهتری در این زمینه حاصل شود. نه اینکه اعتماد وجود نداشته باشد، منظورم این است که بیشتر باشد. مهمتر اینکه مدیران فرهنگی هم در این زمینه خیلی تاثیرگذار هستند. چون اگر شناخت دقیقی از فرهنگ نداشته باشند، نمی توانند اتفاق خوبی را رقم بزنند.