قلم زنی سینمایی و حضور در بخش مکتوب سینما پیش ترها حکایت خاص خود را داشت. شاید اکنون این مدعا عجیب به نظر برسد اما تا همین یک دهه گذشته که هنوز دنیای مجازی و جهان اینترنتی به اندازه امروز گسترده نشده بود امکان راهیابی برای هر کسی که صرفا به سینما و حوزه نقد علاقه داشت به عرصه روزنامه نگاری سینمایی فراهم نبود و مثل ورود به بازیگری، موانع و دشواری های زیادی داشت. با گسترش اینترنت و جامعه شبکه ای و مجازی در کشوراین امکان فراهم شده تا هر کس در هر زمانی که اراده کند یک رسانه شخصی و روزنامه الکترونیکی برای خود تاسیس کرده که مدیرمسئول و سردبیرو نویسنده آن نیز یک نفر است. اگرچه رشد و توسعه رسانه های مجازی و دنیای اینترنت ایجاد یک نوع دموکراسی ارتباطی و امکان فرصت برابر برای همه شهروندان ایجاد کرده تا به واسطه ایجاد فضاهای مجازی، بتوانند افکار و عقاید خویش را بیان و در معرض تبلیغ و ترویج قراردهند اما این نعمت بدون نقمت و آسیب هم نبوده و پیامدهای منفی زیادی داشته است. مصداق این آسیب را در حوزه سینما می توان تاسیس و ایجاد قارچ گونه صفحه های سینمایی رنگارنگی دانست که هرکس که گوشه چشمی به سینما داشته، عشق فیلم بوده یا گمان می کرده که نویسنده و منتقد سینمایی است یک نبش دکان مجازی در بازار سینما راه انداخته است.این صفحات را می توان به چند دسته تقسیم کرد؛ یکی صفحه تخصصی و حرفه ای که به نویسندگان و منتقدان حرفه ای سینما تعلق دارد که در آن یا مطالب و نقدهای منتشر شده خود را در مطبوعات درج می کنند یا به مسائل حاشیه ای، شخصی و خط قرمزی که امکان انتشار آن در نشریات نیست می پردازند که می تواند به نیازهای مخاطبان مشتاق و جدی سینما پاسخ دهد. دوم صفحه های شخصی برخی علاقه مندان سینماست که به هر دلیلی از امکان انتشارفعالیت مطبوعاتی محروم هستند. دسته ای از آنها تعداد بیشتری را به خود اختصاص می دهند صرفا جهت شهرت طلبی و ارضای نیازهای شخصی که با «خود منتقدانگاری» و توهمات نارسیستی همراه است؛ یک تشتت و آشفتگی نوشتاری- سینمایی را در فضای مجازی دامن زده اند. کافی است درجست و جوگرهای مجازی هشتگ سینما را سرچ کنید تا انواع و اقسام این وبلاگ های بی هویت و رنگارنگ جلوی چشمانتان ظاهر شوند. اینها بیشتر هواداران مجازی فلان بازیگرند که گاه به اشتباه خود را خبرنگار و نویسنده سینمایی فرض می کنند. متاسفانه اینترنت و قابلیت های آن درایران نیز مثل بسیاری از محصولات غربی دیگر بدون خودآگاهی و شناخت مصرف شده بدون اینکه هیچ کارکرد و تاثیر مثبتی داشته باشند. این دسته بیش از آنکه دغدغه سینما داشته باشند دغدغه شهرت و نام و نان آوری خود را دارند. آنها به دلیل اینکه نتوانستند در عالم واقع برای خویش منزلت و شانی اجتماعی به دست آورند در عالم خیالی و مجازی، هویتی دروغین خلق می کنند تا بودن خود را این گونه اثبات کنند که «من سینمایی نویسم، پس هستم!»