سینماسینما، شادی حاجی مشهدی:
هنوز هم فکر می کنم میرکریمی را باید با فیلم های “زیر نور ماه ” و “خیلی دور خیلی نزدیک” در خاطره سینمایی ام حک کنم و اگر “قصرشیرین” را به عنوان آخرین کار میرکریمی با توانمندی و هوشی که از او سراغ داریم، مقایسه کنیم به رتبه ها ی پایین تری از خود او می رسیم.
با این وصف، قصرشیرین یک فیلم جاده ای ساده و روان است، که فرود و فرازهای به جا و به قاعده ای دارد. توجه میرکریمی این بارهم به مفاهیم انسانی و اخلاقی معطوف است و تمرکزتماتیک قصه بر سیر تحول شخصیتی عبوس و شکست خورده است که جز رهایی از گیر و گرفت هایش، به چیز دیگری نمی اندیشد.
جلال، خسته از بند و رمیده از عشق و خانواده، به ناچار باید با فرزندانش روبرو شود، همسفر شدن با این دو کودک خردسال پس از مرگ شیرین (همسرش) ، چالش جدیدی است که او با ناکامی سعی در فرار از آن دارد. رویارویی با زندگی پردردسر شیرین که پس از جدایی از جلال، به سختی بار خانواده را بر دوش می کشیده، از راه مرور خاطرات گذشته و گفته های کودکان و همسفر شدن با آن ها برای این پدر نا امید و سرد رخ می دهد.
همزمان با بروز درگیری با خانواده شیرین، که از انتقام و کینه لبریزند، همسر جدیدش با دلشکستگی و شم زنانه، در می یابد که هنوز میان شیرین و جلال چیزهایی وجود دارد که او از آن ها بی خبر است. اولین نشانه ها برای زدودن زنگار از روح جلال، با نگرانی از فرار خود خواسته دو کودک از صحنه نزاع در جاده، آشکار می شود؛ جلال احساس می کند که یک پدر است و باید از این دو کودک حمایت کند . درک این واقعیت که این پدر، به واقع با هیچ قید و بندی به احساسات و اخلاقیات گره نخورده و حتی قلب شیرین را پس از مرگ مغزی، برای دریافت پول فروخته، دگرگونی و تحول روحی او را بعید و ناممکن می سازد.
میرکریمی ماهرانه گزاره ها و اطلاعات لازم را، در طول فیلم با ظرایفی که مختص به شیوه ی کارگردانی خود اوست به بیننده می دهد، گستره ی بازتابش این حالات رفتاری و درونیات دقیق، برای خلق شخصیت ها والبته ازمتن تا تصویر، اندک است، اما توجه به ظرایف بازیگری و انتقال حس ها به خوبی برای بیننده قابل درک و خوانش است.
سادگی در روایت و اجرا سبب می شود تا کلیت داستان، قابل پیش بینی بوده و این تحول و نرمش در جلال با پیچیدگی و ابهام توام نباشد. از این رو مخاطب در پی گره گشایی وکشف و شهود نیست و تنها نظاره گر وقایع است. این نظاره گری وجه انغفال گریز ناپذیری است، که باعث می شود قصرشیرین یک شاهکار نباشد.
اگر کارگردان می توانست یا می خواست که این گره را کمی محکمتر کند و یا لذت دستیابی به پاسخ سوالات ذهنی تماشاگر را با واکاوی بیشر، به خود او واگذارد، بی شک قصر شیرین، عمیق تر در یادها حک می شد؛ با این حال مهارت میرکریمی در بازی گرفتن از دو کودک خردسال ستودنی است؛ همچنان که هنرمندی حامد بهداد در پرورش شخصیت شکست خورده و بی قید جلال در کنار بازی های روان نقش های مکمل (خواهر شیرین و همسر جدید و ترک زبان جلال) از دیگر نکات مثبت فیلم است.
موسیقی فیلم، همه جا رسا و قوی شنیده می شود و حتی گاهی پیش از تصویر، لحن فیلم را لو می دهد. میزانسن ها در قصرشیرین به خصوص در فضای داخلی و ماشین بسیار دقیق و حساب شده طراحی شده و تصویربرداری خوب و بی نقص آن از دیگر مواردی است که کمک می کند تا فیلم با تکیه بر لحن آن، یکدست و سیال هم باشد.
اگر قرار است تنها نشانه ی تغییر و عبور از بدی برای ضد قهرمان عبوس، اخلاق گریزو گرفتارِ فیلم، نرمش در برابر اشک های فرزندش و کمک به یک حیوان زخمی در جاده باشد، بهترین نقطه برای شروع این تغییر، در پایان فیلم است. جلال پیش از این پایان، اطمینان دارد که فرزندانش او را همانطور که هست پذیرفته اند؛ بدون قصر، بدون شیرین و به همین تلخی…
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- نگاهی به کارنامه سینمایی رضا میرکریمی به بهانه اکران فیلم نگهبان شب
- سه نامزدی برای «قصر شیرین» در جشنواره مذهب امروز ایتالیا
- «قصر شیرین» و دو نامزدی در جوایز فیلم آسیایی
- «جهان با من برقص»، «سرکوب»، «سونامی» و «قصر شیرین» در جشنواره بینالمللی فیلم ولز
- تلویزیون قصر شیرین را سانسور کرد، میرکریمی از مخاطبان عذرخواهی کرد
- ادامه سانسورهای صداوسیما/ اینبار نوبت به «قصر شیرین» رسید + ویدئو
- رعایت عشق و انسان/ نگاهی به فیلم «قصر شیرین»
- «قصر شیرین» برنده جوایز بهترین فیلم و بهترین کارگردانی از جشنواره داکا
- گفتوگو با رضا میرکریمی/ سینمای ایران در آستانه صنعتی شدن رها شد
- «قصر شیرین» میرکریمی در جشنواره تفلیس
- از «قسم» تا «مطرب»/ برندگان پنجمین جشنواره فیلم های ایرانی تورنتو معرفی شدند
- سه نماینده از ایران در جشنواره فیلم مراکش
- اختصاصی سینماسینما/ قصه باشکوه «شیرین»؛ یادداشت احترام برومند بر فیلم «قصر شیرین»
- رضا میرکریمی بهترین کارگردان و حامد بهداد بهترین بازیگر جشنواره فیلم آنتالیا
- استقبال از قصر شیرین در پنجاه و ششمین دوره جشنواره فیلم آنتالیا + ویدئو
نظر شما
پربازدیدترین ها
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»
آخرین ها
- فوت کارگردان فرانسوی برنده نخل طلا و سزار/ لوران کانته درگذشت
- نسخهی آزادیِ لانتیموس/ نگاهی به فیلم «بیچارگان»
- نکوداشت اکبر زنجانپور در نوزدهمین «شب کارگردان»
- حضور همراه اول در بزرگترین نمایشگاه فناوری ترکیه
- معرفی همراه اول بهعنوان کارفرمای برتر سلامتمحور
- «در سایه سرو» از جشنواره ایتالیایی جایزه گرفت
- فیلم ایرانی نامزد قدیمیترین جایزه سینمایی اروپا شد
- کیوسکهای دیجیتال نخستین اپراتور سلامت کشور رونمایی و نصب شد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلمهای «رکوردزن» و زنگ خطر برای آینده این سینمای محترم!
- «هواخوری» روی صحنه میرود
- تمدید مهلت شرکت در جشنواره «خیمه شب بازی»
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- نسخه ویژه نابینایان «همسر» با صدای مسعود فروتن منتشر میشود
- نمایش «شیرین» کیارستمی در جادوی سینما بنیاد حریری
- آغاز ثبتنام دهمین دوره کارآموزی همراه اول
- تتلو در دادگاه: عذرخواهی میکنم
- مستانه مهاجر داور جشنواره الجزایر شد
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- «آقای قاضی» به شبکه دو میآید
- واکنشها به گفتگوی عضو هیئت مدیره نماوا/ شورای صیانت خانه سینمای ایران بررسی میکند
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- بستههای همراه اول ویژه حج ۱۴۰۳ اعلام شد
- چرا «سرزمین مادری» فعلا متوقف است؟
- اکران «همسایه شما، زهره» در هنر و تجربه/ پوستر فیلم رونمایی شد
- کمال تبریزی به دبیری جشنواره فیلم اقوام ایرانی نرسید
- معرفی نامزدهای دومین جشنواره «عروسکخونه»
- «ایستاده با گرگ» نامزد دریافت جایزه از جشنواره دهلی نو شد
- کیلین مورفی، بهترین بازیگر مرد آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند/ پیروزی «اوپنهایمر» کامل شد
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»