سینماسینما، الناز راسخ
شاید در یک دهه اخیر مسئله متافیزیک و موضوعات مرتبط به آن، یکى از مهم‌ترین مسائلى باشد که علاقه‌مندان به فیزیک و انرژى را متوجه خود کرده است. مبحثى که مخاطبانش در یک دوقطبى صفر و یکى، در برابر یکدیگر به ایراد نظرات خود مشغول‌اند و گاهى موفق می‌شوند عده‌اى از جناح مقابل را به سمت خود فرابخوانند و گاهى نه. تا پیش از این موضوعات این‌چنینى بیشتر در کتب، نشریات، پادکست‌ها و همایش‌هاى افراد شاخص این رشته‌ها مطرح می‌شده، اما اثر مهدى ارجمند نگاهى متفاوت به این مقوله داشته است.
ارجمند در فیلم خود سعى بر آن داشته تا موضوعى را که حتما برایش جذاب بوده، با استفاده از تکنولوژى جدید و از زبان بازیگران و سینماگران مورد علاقه‌اش مطرح کند تا به این وسیله توجه عده‌اى را به این موضوع معطوف دارد. هر چند از لحاظ فنى و جلوه‌هاى ویژه بصرى بسیار ضعیف است، اما در انتخاب ایده کمى بهتر از اجرا عمل کرده است. ضعف در اجرا فیلم را تا سطح کلیپ‌هاى چند دقیقه‌اى که در شبکه‌هاى مجازى دست به دست می‌شوند، پایین آورده است. البته این تصور هم وجود دارد که عدم بودجه کافى سبب شده نتیجه نهایی از لحاظ بصری خیلی جذاب نباشد.
از نکات جالب فیلم شروع آن با صحبت‌هاى آلفرد هیچکاک و اشاره به مواردی است که فلسفه اصلى فیلم و چرایى‌هایى را که در ذهن کارگردان وجود دارد، مطرح می‌کند.
از دیگر مواردى که می‌توان به آن پرداخت، اشاره به پریشانى‌هاى درونى انسان در موقعیت‌هاى مختلف و طرح این موارد و بازتعریف روان‌شناسانه آن‌ها در مخاطب است. تعریف دوباره آن‌ها در درون مخاطب هم‌ذات‌پندارى ایجاد می‌کند و او را به تامل وامی‌دارد تا کنش‌ها و واکنش‌هاى خود را در موقعیت‌هاى مختلف بررسى کند و براى اصلاحشان قدمى بردارد.
درنهایت، «ملاقات‌هاى شگفت‌انگیز» در حد یک تلنگر و تفکر با فانتزى‌های جالبش خوب است، اما باید توجه داشت براى بیشتر دانستن باید بیشتر دید.
منبع: ماهنامه هنروتجربه