پولاد امین در شهروند نوشت : بی‌مقدمه برویم سر اصل مطلب. چند روز پیش نشریه گاردین در گزارشی اعلام کرد سال گذشته برای فیلم سینمایی لوگان یا همان مرد گرگ‌نما ۲۰ مورد شکایت از سوی خانواده‌ها ثبت شده است. سال پیش از آن هم ددپول با ۵۱ و درام جیمز باندی اسپکتر با ۴۰ شکایت جنجالی‌ترین فیلم‌ها بودند. شکایت‌ها از این فیلم‌ به‌دلیل خشونت بود که باید برای دیدن آن درجه‌بندی سنی بالای ۱۸ سال تعیین می‌شد که نشده بود.
ماجرای ما و ماجرای آنها
سینمای ما نیز چنین فرصتی برای اعتمادآفرینی دارد. اما نتوانسته از این امکان استفاده مناسبی ببرد. درواقع در شرایطی‌که همه معترفند بیشترین هزینه‌ها و آسیب‌ها را از توقیف و ممیزی‌های سلیقه‌ای خورده‌ایم، اما استفاده از تجارب موفق دیگر کشورها نیز برای ما محلی از اعراب نداشته. چنین شده که تجارب موفقی چون رده‌بندی سنی برای نمایش فیلم‌های سینمایی برای سینمای ایران چیزی تجملی و یا عنصری تبلیغی بوده است.
سوسول‌بازی‌
در اکران یکی‌دو سال اخیر بارها و بارها لزوم ایجاد درجه‌بندی سنی یادآوری شده که نمونه‌های آخرش به‌وقت شام ابراهیم حاتمی‌کیا و البته پایتخت ۵ سیروس مقدم بوده‌اند؛ که این آخری از تلویزیون و در مهمترین باکس نوروزی پخش شد! دو اثری که از حیث خشونت عریان و آزارنده‌ای که به نمایش گذاشته بودند، اعتراضات بسیاری را باعث شدند. به‌خصوص که خشونت اینها قابل قیاس با خشونت کارتونی و بی‌خطر لوگان و بلوند اتمی هم نبود. اما آنها پرشکایت‌ترین فیلم‌های سال شدند و ما خشن‌ترین آثار چند سال اخیر را بی‌کمترین مشکلی در کنداکتور نوروزی تلویزیون قرار می‌دهیم تا ثابت کنیم اهل این سوسول‌بازی‌ها نیستیم و ته‌تهش اگر مسئولان ما از فیلمی خوششان نیاید، از بیخ و بن دخل آن فیلم را درمی‌آورند و کاری به خشونت و این جور چیزهای بچگانه در آثار ارزشی ندارند.
از حرف تا عمل
البته ما هم قانونی درباره درجه‌بندی سنی فیلم‌ها داریم. همین چند وقت پیش محمدمهدی حیدریان از تعیین و دنبال‌کردن رده‌بندی سنی برای فیلم‌ها گفت و ابراز امیدواری کرد که این تدبیر در کاهش آسیب‌های ممیزی و سانسور موثر باشد.
این گفته‌ها که نشان از باوری مستدل و آزموده‌شده داشت، اما متاسفانه جدی گرفته نشد. در واقع چه بعد از این گفته‌ها و چه قبل، اعمال رده‌بندی سنی در ایران بهانه‌ای بوده برای تبلیغ در حالی که در بریتانیا از ‌سال ۱۹۱۲ و در آمریکا از‌ سال ۱۹۶۸ این رده‌بندی ممیزی و سانسور را از بین برده است.
جالب این‌که مواردی هم که رده‌بندی سنی اعمال شده، همه‌چیز در حد شوخی، با ذکر خشک‌وخالی روی پوستر فیلم‌ها پیش رفته است. مثلا اگر فیلم‌هایی چون پا تو کفش من نکن، یک مدت معلوم، لانتوری، پارک‌وی و حتی مصائب شیرین را که رده‌بندی سنی برای آنها اعمال شده درنظر آوریم، می‌بینیم که هیچ ضمانتی در جلوگیری از ورود کم‌سن‌ها وجود نداشته و واقعا همه‌چیز در حد شوخی بوده.