سینماسینما، محمدرضا امیراحمدی:
سال‌هاست که در جشنواره فیلم فجر به تماشای فیلمهایی نشستهام که در اصلیترین کلام، آیینه تولیدات سینمای ایران هستند و عمدهترین آثار اکران عمومی تا دوره بعدی جشنواره را از میان این آثار دیدهایم. طبیعی است با توجه به ساختار تولید سینمای ایران که از سوی سازمان سینمایی وزارت ارشاد، تعریف و اجرایی می‌شود و با وجود همه سخنها و نقلهای متفاوت، شاهد نوعی سهمیهبندی برای ژانرهای گوناگون سینمایی در میان تولیدات سالانه بودهایم و از اینکه این اعمال سیاست تولید سینمایی، به توازن و شامل بودن همه ژانرها برای همه طبقات سنی جامعه ایران نمیانجامد، افسوس خوردهایم. یک سال آثار دفاع مقدسی یا تاریخ معاصر، شاخص هستند و سال دیگر آثار اجتماعی در یک وجه خاص و سالی دگر، غلبه تولیدات با ژانری دیگر است. در میان همه این ناهماهنگیها، غفلت از بعضی ژانرها به اقتضای ماهیت فیلم و همچنین گستره مخاطبی که دارند، باعث تعجب مدام است.
ما بندرت شاهد بودیم که اثری کمدی به عنوان اثری حرفهای مورد توجه داوران قرار گیرد و البته سازمان سینمایی به آن به عنوان محصولی که مخاطبان بسیاری را جلب می‌کند، نگاه ویژه داشته باشد. بر همین روال، آثار ویژه کودکان و نوجوانان هم کم داریم و امسال تقریبا از این فیلمها اثری در جشنواره فجر ندیدیم و این در حالی است که از آمار حدود ۱۲ میلیون دانشآموز خبر داریم. سازمان سینمایی نسبت به این جنبههای مورد غفلت قرار گرفته، مسئول است و برای تولید متوازن آثار در همه ژانرها و برای همه طبقات جامعه، باید برنامهریزی داشته باشد. این گونه نباشد که غلبه آثار در حوزه اجتماعی فقط با موضوعات زوجهای جوان یا دختران و پسران جوان، باشد و از سایر اقشار جامعه و نیازهای سرگرمکنندگی یا حتی آموزش غیرمستقیم آنان، به دور باشیم. این آثار در اکرانهای عمومی به رؤیت همین دانشآموزان هم میرسد و مواجهه آنان با موضوعات سنین جوانی یا زوجهای جوان، قطعا در شکلدهی نادرست اذهان زوجهای آینده، نقشآفرینی خواهد کرد. همچنانکه پاسخ تماشاگر عمومی به اکران فیلمهای شاد و کمدی در سال‌های اخیر، نشان داده که توجه به این آثار ضروری است و باید به حرفهای کردن تولید این ژانر توجه مستمر داشت. سینما در رابطه با مخاطب، معنا میگیرد و این اصل ضروری، در همه جهان، رعایت می‌شود.