دو سال قبل فیلمی در سی و سومین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد که اعطای مجوز ساخت به آن و پذیرفته شدنش در جشنواره، سؤال برانگیز شد. ازجمله شاخص‌هایی که کل محتوای فیلم را در بر گرفته، ضدخانواده بودن آن است. به طوری که در این فیلم، خانواده نهادی ناامن و محل آزار و اذیت فرزندان معرفی می‌شود. پدر در این فیلم هم شبیه به هیولایی به نمایش درآمده که حتی به بچه‌های خود نیز رحم نمی‌کند. ازدواج، دیگر محور تخریبی این فیلم است. دختری که قبلا در خانواده و از سوی پدرش آزار دیده بود، برای ازدواج و به خاطر سنت‌ها و باورهایی که حول این مقوله وجود دارد، به اوج بدبختی می‌رسد و راهی جز فرار و مرگ نمی‌یابد. تکمیل‌کننده این پازل، قشر متدین جامعه است که باز هم در این فیلم در قالب هیولاهایی منفور به نمایش درآمده است!
نکته قابل تأمل این است که کارگردان این فیلم، یکی از پرکارترین کارگردان‌های تلویزیون در زمینه تولید سریال‌های خانوادگی است. اما این فیلمساز از خودش دو چهره متفاوت نشان داده است. در تلویزیون برای جلب توجه مدیران صداوسیما و چنگ انداختن به بودجه، خود را دلسوز خانواده و پی گیر آسیب‌های خانودگی نشان می‌دهد و در سینما برای فتح گیشه و جذب مخاطب به هر ترفندی دست می‌زند و در فیلم آخرش به طور مستقیم، نهاد خانواده را هدف گرفته است.