دوستان می دانند که روزنامه نگاری حرفه ای بدون بازنشستگی است. یعنی حتی اگر رسماً مسئولیت یا عطای کار در مطبوعات را به لقایش بخشیده باشید، باز هم سر و گوش ات به دنبال خبر می گردد و طبیعتاً اگر سال ها مسئول بخش سیاسی روزنامه کیهان عهد عتیق باشید و بعد هم در سینما فعالیت کنید، به سخنان نمایندگان محترم –به خاطر حرفه اول – و بحث آنان درباره هنر و بخصوص سینما – به خاطر حرفه دوم – حساس هستید.
وحالا بعد از مدت ها عتاب برخی اهالی محترم سیاست نسبت به هنر وبخصوص سینما، چه کیفی دارد سخنانی بخوانی از عضو هیات رئیسه کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در بیان دردهایت. آن هم انگار حرف های تو و همکارانت را بیان کرده باشند.
خانم فاطمه ذوالقدر در سخنانی حرف دل اهالی سینما را، ساده، موجز و کاملاً آگاهانه بیان کرده است. ایشان فرموده اند که وقتی فیلمی از دو شورای قانونی، یعنی شورای پروانه فیلمسازی و شورای بازبینی عبور و پروانه نمایش دریافت می کند، بگذارید نمایش داده شود.
واقعیت این است که سخنان خانم ذوالقدر همان «امنیت شغلی» است که من و همکاران سینمایی، بار ها و بارها گفته و اگر درست بگویم «نالیده ایم».
عضو هیات رئیسه کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در تبعات این رفتار، یعنی سانسور مضاعف گفته اند که «توقیف فیلم ها پس از ساخت به بدنه سینمای مستقل آسیب می زند.»
باید اضافه کرد که هنرمند را عاصی می کند، سینمای اجتماعی را آسیب پذیر می سازد و جامعه بدون منتقد، یعنی جامعه ای که در بدن ویروسی دارد و کسی پاد زهر آن را که بیان درد است بیان نمی کند و به ناگهان جامعه با سرطان غیر خوش خیم مواجه می شود.
واقعیت دیگر این است که اغلب کسانی که فیلم را بعد از دریافت پروانه نمایش زیر مهمیز توقیف می برند، اساساً قدرت جادویی هنر را بدرستی نمی شناسند.حتی اگر درجه دکتر و عناوین استاد را یدک بکشند. این جماعت فکر می کنند با پاک کردن صورت مساله، مساله از بین می رود.
بگذریم که اغلب این حضرات شعارهایشان با عملشان به دلیل عدم شناخت مقوله جادویی هنر متفاوت است.یعنی شعارحمایت از مثلاً سینمای فرهنگی و در مجموع متفکر و اجتماعی می دهند، اما باعث توقیف اینگونه فیلم ها می شوند و فیلمساز را به سمت سینمای بزن و بکوب و غیر متفکر سوق می دهند.
نگارنده و اغلب همکاران سینمایی از انتقاد بشدت استقبال می کنیم، اما انتقاد با توقیف فیلم دو امر جداگانه است. بگذارید فیلم اکران شود و شما با تمام قوا و امکاناتی که در اختیار دارید – که الحمدلله فراوان نیز هست – در مورد فیلم بنویسید. اما بگذارید که مردم، (به قول رهبر کبیر انقلاب صاحبان رای) انتخاب کنند. دوستان اگر به جامعه اسلامی و رشد و بالندگی آن اعتقاد دارید. فیلمی را که پروانه نمایش گرفت باعث توقیف اش نشوید! این رفتار در نهایت منجر به برخی تصمیمات نهادهای بی عمل، اما شعاری می شود که از سر ناچاری، برای ضربه زدن به سینمای ایران هوادار ورود و نمایش فیلم خارجی می شوند و باقی قضایا.
بانوی نماینده سپاسگزارم. مدتها بود در این زمینه حرف حساب از نمایندگان محترم و محترمه کمتر شنیده بودم.
*تهیه کننده سینما