مصطفی جلالی فخر منتقد سینما در کانال تلگرامی خود نوشت :

موقع تماشای فوتبال ایران و پرتغال، مادرم هم با هیجان کمیابی بازی را نگاه کرد. موقع پنالتی زدن رونالدو که شد، با تمام وجود، خدا را به مقدسات‌مان قسم داد که “این گل نشود. این بچه مسلمون رو شرمنده نکن” و وقتی همان شد که همه می‌خواستیم، نگاهش به بالا/ خدا جوری بود که مطمئن بود به دلیل همین دعای ما چنین شده است. برای من که زندگی‌ام بر مدار راز و نیاز و نذر و دعا می‌گذرد، اعتقادم به این روایت امیدبخش که “دعا، قضا را تغییر می‌دهد” در حد یقین است. با این وجود درک نمی‌کنم که خدا به سرنوشت موضوعاتی مثل فوتبال در این حد ورود کند که با دعای تماشاگران، ضربه‌ی کاشته‌ی پنالتی را به گل تبدیل کند یا نکند.
امروز خواندم که پس از صعود آرژانتین به مرحله‌ی بعد، لیونل مسی گفته “می‌دانستم خدا با ماست و نمی‌گذارد آرژانتین حذف شود” و این درست برخلاف تصور اغلب ماست که آن‌ها اهل این حرف‌ها و اعتقادها نیستند. تصور کنید در لحظات قبل از آن پنالتی، میلیون‌ها ایرانی دعا کردند که گل نشود و میلیون‌ها پرتغالی، تقاضای معکوسی از خدا داشتند. در چنین شرایطی، واقعا خدا چه واکنشی نسبت به درخواست‌های وارده دارد؟!
در چنین مواقعی یاد آن دیالوگ معروف فیلم “نجات سرباز رایان” اسپیلبرگ می افتم: “اگه خدا با ماست، پس کی با اوناست؟”