علیرضا داودنژاد نامه ای را در پی سخنان اخیر وزیر ارشاد که گفته بود «بعضی فیلم ها اشکالاتی دارند. من حاضر نیستم اینگونه فیلم‌ها را با خانواده ام ببینم» منتشر کرد که در آن تاکید کرده است: «علاج ابتذال، اعتلای سلیقه است.»
به گزارش سینماسینما، در متن نامه کارگردان «نیاز» و «مصائب شیرین» خطاب به محمد مهدی اسماعیلی آمده است: آقای وزیر
برای رفع هر اشکالی مقدمتا باید دلیل به وجود آمدن آن را شناخت. اگر شما به موضوع بعضی فیلم ها، یا ترکیب عوامل سازنده آنها و یا نحوه ساخت و پرداخت و اجرای سینمایی این آثار اشکال دارید و دیدن آنها را برای خانواده خودتان و بقیه زیان‌بار می بینید، باید از خود بپرسید که منشا سفارش اینگونه فیلم ها چیست و اساسا سازو کار دریافت سفارش و تهیه و تولید و عرضه و نمایش فیلم های سینمایی چگونه است؟ شما وزیر فرهنگ و هنر این سرزمین هستید و علی الاصول معلول را به جای علت نمی گیرید و با مسایل و معضلات فرهنگی و هنری برخورد سطحی و قشری نمی کنید؛ چرا که عرصه جامعه از چنین بر خوردهایی خالی نیست و چاره اندیشی های ناشی از اینگونه رویکردها تا به حال چیزی جز بگیر و ببند و توقیف و حذف نبوده و نیست و جز پیچیدگی معضلات و به تاخیر انداختن حل مسائل حاصلی نداشته و ندارد و عملا به تشدید زمینه ها و تقویت علل بروز مشکل و افزایش اشکالات انجامیده و می انجامد.
مطالعه تاریخ سینما در ایران گواهی می دهد که اولین عامل بروز ابتذال در تولیدات سینمایی سانسور است. سانسور با جدایی انداختن بین زندگی واقعی و جاری در جامعه ایرانی با آثار فرهنگی و هنری و سینمایی موجب می شود که در وهله اول تهیه کنندگان آثار در انتخاب موضوع فیلم از واقعیت های پیرامونی خود رو بگردانند و به جای الهام گرفتن از زندگی ایرانی به آثاری چشم بدوزند که از خارج وارد می شود و مورد استقبال مخاطبان قرار می گیرد و آنها را به منزله کلیشه و الگو نصب‌العین فیلمسازان قرار بدهند.
همان‌قدر که توجه به واقعیت های جاری جامعه و پرداختن به معضلات مبتلابه زندگی فردی و اجتماعی به آثار اصالت می بخشد و به ضرورت پژوهش دامن می زند و بازیابی شیوه و شگرد بازنمایی های بومی را در آموزش و تولید تقویت می کند و انتخاب موضوع، ترکیب عوامل سازنده و اجرای سینمایی را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به تولید آثار اصیل و ارزشمند می شود؛ به همان میزان بی توجهی به حقایق جاری و قطع نظر از واقعیت های مبتلابه موجب افزایش تقلید و کاهش پژوهش و زوال آموزه‌های بومی می شود و تصنع و تکلف و ابتذال را جایگزین ابداع و ابتکار و خلاقیت می کند. عامل موثر بعدی در سقوط کیفی آثار ناامنی بازار عرضه و نمایش است. آیا تا به امروز هیچ آسیب‌شناسی جدی صورت گرفته است تا معلوم شود چرا بیش از هفتاد درصد از مجموعه سالن های سینمای ایران فقط حدود ده در صد از درآمد سینمای ایران را تامین می کند؟ آیا تا کنون از خود پرسیده ایم که تالی فاسد منحصر شدن عمده بازار سینمای مملکت به پایتخت و انگشت شماری از شهرستان ها چه می تواند باشد؟ آیا با خود اندیشیده ایم که در شرایط نا امنی بازار نمایش خانگی و تاراج دارایی‌ها و مخاطبان سینمای ایران توسط ماهواره ها و سایت ها و بازار سیاه و نمایش های غیر قانونی چرا ناگهان موسسه رسانه های تصویری به عنوان تنها نهاد متعهد به حمایت از تولید داخلی و موظف به مبارزه با بازار سیاه منحل می شود و فیلم های ایرانی در بازار ناامن و بی سروسامان نمایش خانگی رها می شوند تا زیر دست و پای غول های انحصار لگدکوب شوند؟ پاسخ شما برای این سوال چیست که چرا در شرایط همه گیری کرونا و ضرورت بیشتر در خانه ماندن مردم و در حالی‌که انبوه فیلم های ایرانی اکران نشده پشت در سالن های سینما زمین‌گیر شدند هیچ نهادی نه در دولت و نه در بخش خصوصی به فکر سامان بخشی نمایش خانگی و بهره برداری موثراز «وی او دی» و «سینما آنلاین» نیفتاد و تلاش های صنفی هم برای سامان بخشی به این امکان کارساز و تحول آفرین با انواع بهانه های عوام فریبانه عقیم شد؟
حفظ و رونق و اعتلای سینما صرفا با موعظه و نصیحت و سخنرانی به دست نمی آید و رکود و کسادی و زوال آن با تهدید و تطمیع بر طرف نمی شود. بازگشت سینمای ایران به زندگی مردم ایران، تامین امنیت برای بازار تولید و عرضه و نمایش و توجه جدی به امر پژوهش و اموزش شرایط ضروری برای حفظ ، رونق و اعتلای سینما در ایران است.
آقای وزیر، علاج ابتذال اعتلای سلیقه است.
منبع: ایسنا