سجاد صداقت
خبرنگار
ایران آنلاین / اما این دو خبر غیرواقعی همچون تیری از چله کمان رها شد و نکات زیادی را درباره بحث رسانه در دنیای امروز به ما آموخت.
۱٫ همان شبی که محمدرضا احمدی یکی از مجریان برنامه «۲۰۱۸» پس از بازی کلمبیا و لهستان خبر از اخراج «آدام ناوالکا» سرمربی لهستان و جایگزینی «بتو» به جای «روی پاتریشیو» دروازه‌بان تیم ملی پرتغال در بازی برابر ایران داد، به‌نظر نمی‌رسید در انبوه اتفاقات، این دو خبر یک دردسر بزرگ برای او، برنامه اصلی صداوسیما در ایام جام‌جهانی و البته عادل فردوسی‌پور باشد.
۲٫ عادل فردوسی‌پور بی‌شک یکی از ستاره‌های آسمان کم‌ستاره صداوسیما است. مجری و گزارشگری که در دموکراسی خاص رسانه‌های ورزشی در ایران توانسته است خود را تثبیت کند و سال‌های زیادی نیز در رسانه‌ای که ثابت کرده چندان اهل وفا نیست، در اوج باقی بماند. با این اوصاف اما کارهای او همیشه مصون از گزند نبوده و اساساً اجرای برنامه‌های زنده تلویزیونی نیز بدون چنین آسیب‌هایی نخواهد بود. اما داستان فردوسی‌پور به‌عنوان تهیه‌کننده برنامه «۲۰۱۸» و خوانش دو خبر غیرواقعی از سوی مجری دیگر این برنامه، اندکی با آسیب‌های پخش زنده و اجرای برنامه در یک رسانه متفاوت است.
۳٫ داستان از آنجایی آغاز شد که محمدرضا احمدی پس از بازی لهستان و کلمبیا و پیش از بازی ایران و پرتغال دو خبر غیرواقعی را نقل کرد. پس از این اتفاق کانال سایت ورزشی «طرفداری» توضیحات مفصلی را ارائه داد و درباره این اتفاق نوشت: «پیرو پیام‌های زیادی که براى ما ارسال شد مبنی بر اینکه بدون ذکر منبع خط به خط اخبار طرفداری توسط آقای احمدی قرائت می‌شود ( رعایت نکردن کپی رایت)… مجبور شدیم که دو خبر ساختگی را منتشر کنیم تا این بی‌اخلاقی برملا شود.» اصطلاحاً محمدرضا احمدی اسیر یک دام رسانه‌ای شد. البته که پیش از این اتفاق کانال «طرفداری» بارها و بارها به احمدی تذکر داده بود که وقتی بلافاصله از اخبار این کانال استفاده می‌کند، کپی رایت را رعایت کند. اما شاید ایده گردانندگان این کانال در پهن کردن چنین دامی نشان داد که در عصر جدید اتفاقات فراوانی ممکن است در دنیای رسانه به وقوع بپیوندد.
۴٫ داستان صداوسیما و سایت طرفداری (که گردانندگان آن خود را «اولین رسانه ورزشی مستقل ایران» می‌خوانند) البته به پیش از این ماجرا باز می‌گردد. همان زمانی که صداوسیما – به گفته طرفداری – از این سایت شکایت کرده و خواستار فیلترینگ این سایت شده بود. آنچه در کنار همه این هیاهوها از یاد رفت این نکته بود که گردانندگان جوان «طرفداری» در سال‌های فعالیت شان با قدرت زیادی بخصوص در زمینه فوتبال خارجی موفق شده‌اند به یکی از مراجع رسانه‌های فارسی تبدیل شوند. همان کاری که بسیاری از ما و از جمله محمدرضا احمدی آن را انجام می‌دهیم. اما آسیب این اتفاق آنجاست که در رسانه انحصاری کشور خط به خط اخبار یک کانال فیلتر شده خوانده شود اما اشاره‌ای به منبع نشود. عادل فردوسی‌پور پیش از این نشان داده که سعی می‌کند عدالت را برقرار کند. حداقل رویکرد مورد انتظار از او این است که حتی اگر نمی‌خواهد به‌عنوان تهیه‌کننده «۲۰۱۸» از بچه‌های طرفداری عذرخواهی کند، رویکرد از این لحظه به بعدش را تغییر دهد و حداقل در ذکر اخبار کپی رایت را رعایت و اجازه دهد این قانون قدر ناشناخته در ایران، حاکم ماجرا باشد. اتفاقی که قطعاً اگر به شکل برعکس می‌افتاد معلوم نبود سرنوشت یک وب‌سایت ورزشی در برابر صداوسیما چه باشد؟