یادداشت رضا کیانیان براى آخرین اجراى تور «شهر من بخند» گروه «پالت» در تهران:

چند شب پیش کنسرت پالت بودم. با امید قرار گذاشته بودیم که در لحظه مناسبی در مورد کمپین
#من_دریاچه_ارومیه_هستم حرف بزند و از همه بخواهد برای حمایت از دریاچه عدد ۱ را به شماره ۳۰۰۰۷۰۴۰ پیامک کنند. اما او لطف کرد و از خود من خواست روی صحنه بروم و خودم از مردم بخواهم.
اما بعد… راستی چقدر خوش گذشت. جای همه خالی. تمام سالن پر از شور و شوق. کنسرت های خوب دیگر هم با همین اشتیاق استقبال می شوند. یک سالن با … گنجایش لبالب از تماشاگر جوان! پر از خنده، پر از جیغ، پر از هیجان. جوانانی که جمع شده اند تا برای دو ساعت در کنار هم به موسیقی گوش بدهند و همگی از صدای خواننده مورد علاقه شان لذت ببرند. و من هرگز نفهمیدم چرا چندین بار در این سال ها از برگزاری کنسرت ها جلو گیری شد؟ آیا مردم ما و به خصوص جوانان ما حق ندارند برای ساعاتی به طور قانونی و جمعی جیغ بزنند، بخندند و خوش باشند؟؟ این حق طبیعی و روزمره یک شهروند است. چرا باید این حق از او سلب شود؟ و جالب این است که لغو کنندگان کنسرت ها هیچ جایگزینی هم ندارند!
تازه با آن صدای بد سالن که هنرنمایی های خواننده و نوازندگان را حیف می کند.