سینماسینما: علیرضا داود نژاد در یادداشتی در اینستاگرامش درباره حسین ملکی نوشت: حسین برای من به بهترین شنونده قصه هایم بدل شد. او با دقت گوش می داد و گاهی صحنه ها را مجسم می کرد و میزانسن می داد و به جای آدم ها دیالوگ می گفت. آشنایی و دوستی من با «جمشید الوندی» و شکل گرفتن جمع سه نفره ما آغاز دوران تازه ای از معاشرت ها و رفیق بازی های سینمایی بود. شب های خاطره انگیز ما در «ویلا» و «لاله زار» و «شاه آباد»و «استانبول»و «سلمان» و «احمد باده» و به همراه دوستان دیگری مثل «سیروس الوند»و «عبداله اسکندری» و «فرامرز قریبیان» و مزه ریختن ها و خاطره تعریف کردن های «حسین آرتیست»که واقعا بعضی مواقع به مرز روده بر کردن آدم ها می رسید هرگز فراموشم نمی شود.
به یاد دارم یک بار در خانه یکی از دوستان غیر سینمایی بعضی از مهمان ها از شدت خنده به زمین افتاده بودند و یکی از آنها در حالیکه شکمش را گرفته بود و اشک می ریخت به التماس از حسین می خواست که ساکت شود و ادامه ندهد. با وساطت من حسین لحظه ای ساکت می شد و تا دوست ما نفسش به جا می آمد حسین دوباره شروع می کرد و باز رفیق ما روی زمین غلت می زد و به التماس می افتاد…..
اینگونه بود که وقتی بیست سال بعد بسراغ من آمد و درخواست کرد که فیلمبرداری فیلم «نیاز» را به او بدهم بی آنکه هیچ سابقه ای در فیلمبرداری یا حتی دستیاری فیلمبرداری داشته باشد نتوانستم نه بگویم. برای دست‌گرمی و تمرین نور پردازی اول یک فیلم کوتاه که تماما داخلی بود ساختیم و بعد بسراغ فیلم «نیاز» رفتیم و انصافا هم خوب از پس کار برآمد.
اگر از من بپرسید در عشق به سینما آیا کسی را همطراز «حسین آرتیست» می دانم یا نه شاید فقط بتوانم از «فلینی» یاد کنم. باورتان می شود؟