سینما سوره اصفهان بعدازظهر روز سه شنبه ۱۴ آذر ماه میزبان فیلم «یک قناری یک کلاغ» به کارگردانی اصغر عبداللهی بود . بعد از نمایش فیلم، جلسه نقد و بررسی آن با حضور علی حضرتی تهیه‌کننده و هنگامه قاضیانی بازیگر این فیلم برگزار شد.
به گزارش سینماسینما، این جلسه در هوای سرد پاییزی با حضور تماشاگران پر تعداد هنروتجربه راس ساعت ۱۹ به گرمی برگزارشد. در ابتدای جلسه هنگامه قاضیانی به روی صحنه رفت و از حضورش در میان طرفداران و مردم اصفهان اظهار خوشحالی کرد. بعد از آن میثم زمانی مجری برنامه، ضمن تبریک ولادت پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) جلسه را با معرفی عوامل این فیلم آغاز کرد.
ابتدا علی حضرتی در سخنی کوتاه گفت:«من تهیه کننده فیلم «یک قناری یک کلاغ» هستم و برای بار دوم است که برای شرکت در جلسه نقد و بررسی یک فیلم به اصفهان می‌آیم. بار اول برای فیلم «نیم رخ‌ها» اثر زنده یاد کریمی اینجا بودم.»
بعد از آن هنگامه قاضیانی دلیل غیبت اصغر عبداللهی کارگردان فیلم در این نشست را چنین توضیح داد:«ایشان واقعا به اصفهان علاقه‌مند هستند و خیلی به این شهر سفر می‌کنند اما مادرشان کسالت دارند و ایشان مرتب در حال سفر بین تهران و شیراز هستند.»
در ادامه سوالات حاضرین و مجری نشست پیرامون فیلم مطرح شد. علی حضرتی در پاسخ به سوالی درباره دلیل ساخت این فیلم گفت:«بعد از ساخت فیلم «خداحافظی طولانی» اثر فرزاد موتمن که فیلم‌نامه‌اش را اصغر عبداللهی نوشته بود، به ایشان پیشنهاد همکاری دادم. او هم قبول کرد و این فیلم‌نامه را آورد. بلافاصله بعد از خواندن فیلم‌نامه، تولید را شروع کردیم. در کار تولید هم مهم‌تر از همه پیدا کردن عمارت این فیلم بود. در انتخاب بازیگران ما فقط به یک گزینه فکر کردیم و آن هم خانم قاضیانی بود و گفتیم اگر ایشان قبول نکنند، از ساخت فیلم منصرف میشویم.»
هنگامه قاضیانی هم در ادامه صحبت‌های حضرتی با اشاره به این‌که نقشش در این فیلم، سخت‌ترین نقشی بوده که تا به حال بازی کرده است،عنوان کرد:«وقتی فیلم‌نامه را به من دادند نگفتند به طور جدی قرار است، این فیلم را بازی کنم و من هم مرتب به گزینه‌هایی که میتوانند این نقش را بازی کنند، فکر میکردم اما از لحظه‌ای که فیلم‌نامه را خواندم، آرزوی این را داشتم که در این فیلم باشم. میدانستم هربازیگری این نقش را بازی کند، کارش خیلی سخت است. سخت‌ترین بخش آن هم این بود که ۷۰ درصد کار صدای سر بود. بسته بودن یک چشم شخصیت هم کار را دشوارتر می‌کرد،چرا که در این وضعیت بخش زیادی از زبان بازیگر از او گرفته می‌شد. حالا در چنین شرایطی، بازیگر باید بتواند سرسنگینی افراد این خانه را هم نشان دهد. در تمام نقشهایم تا به امروز و تا آخر عمرم معتقدم این پرسونا است که به من ورود میکند و این من هستم که از او یاد میگیرم.»
هنگامه قاضیانی در ادامه درباره فضای حاکم بر این فیلم و پشت صحنه آن صحبت کرد:«شما در کنار آقای عبداللهی انگار هر لحظه بیدار میشوید و نکته‌ای دستگیرتان می‌شود. وقتی قرار بود این نقش را بازی کنم، به خودم گفتم زبان مد نظر نویسنده، مربوط به چه زمانی است ؟ تعبیر این کلمات برای من سخت بود.بنابراین سعی کردم به زبان این فیلم نزدیک شوم. فضای حاکم بر پشت صحنه ما خیلی آرام بود، به طوری که من به راحتی در نقش الهه بودم. در تمام طول کار ما راحت کار میکردیم، نظر میدادیم و با موافقت کارگردان آرام جلو میرفتیم.»
در بخش دیگری از این نشست از هنگامه قاضیانی درباره همکاری با کارگردان‌های اول سوال شد. او توضیح داد:«ایشان کارنامه بلندی در فیلم‌نامه نویسی دارد و دیپلم افتخار و سیمرغ بلورین دارد اما فیلم اولی است. برای من مهم‌ترین نکته برای انتخاب، آرامش است.الان هم بیشتر با کارگردان‌های فیلم اولی کار میکنم چرا که معتقدم خیلی از کار چندمیها دچار رکود شده‌اند.در واقع بعد از گرفتن دو سیمرغ، به این نتیجه رسیدم که باید با کار اولی‌ها کار کرد. اما در مورد آقای عبداللهی از وقتی فیلم‌نامه را خواندم، شک نداشتم باید با ایشان کار کنم.چرا که فیلم‌نامه مانند زندگی بود. من در شغلم خیلی دقیق هستم و معتقدم زمان میبرد تا پرسونا را کشف کرد،با او زندگی کرد و به نقش رسید. پس همزمان دو نقش در دو فیلم متفاوت را بازی نمیکنم و به اصطلاح از این آینه گریم به آن یکی نمیروم.»
در ادامه علی حضرتی در پاسخ به انتقاد یکی از تماشاگران که معتقد بود داستان این فیلم بیشتر مناسب یک فیلم کوتاه است و برای فیلم بلند انگار کش آمده است، توضیح داد:«داستان کوتاه با فیلم کوتاه فرق دارد، این حرف را قبول ندارم.طرح اولیه این کار از دل داستان کوتاه میآید اما این فیلم را نباید با آثار روی پرده مقایسه کرد، به‌ویژه آثاری که سرضرب هستند و ریتم تندی دارند.»
او هم‌چنین درمورد فضای فیلم و دیالوگ‌هایش گفت:«ابزار یک فیلم دیالوگ، تصویر و اکت است. این فیلم پر از دیالوگ‌های دو پهلو است و همین دیالوگ‌ها و تصویرهاست که به ما اطلاعات میدهند. ما از روی همین دیالوگ‌ها عشق این دو نفر را میفهمیم و از سکوت آن‌هاست که به سردی رابطه‌شان پی میبریم. این فیلم پر از صدای سر است و چون صدای سر نوعی حدیث نفس و صدای وجدان محسوب می‌شود، نمیتواند دروغ باشد.»
این تهیه‌کننده در ادامه با اشاره به این‌که استعاره در دیالوگ‌های فیلم خیلی زیاد است، عنوان کرد:«آقای عبداللهی از نماد و تمثیل فرار میکند. همان‌طور که دیدید، در دل این فیلم نمادی نداریم و همه چیز مستقیم گفته می‌شود.اما در اکثر مواقع یک ارجاع مثال گونه داریم و بذر دیالوگ کاشته می‌شود تا جای دیگری برداشت شود.»
در پایان علی حضرتی از تهیه فیلم «اردک لی» به کارگردانی بهروز غریب پور خبر داد و اظهار امیدواری کرد این فیلم برای نمایش در جشنواره فیلم فجر امسال آماده شود .
منبع: هنروتجربه، مرسده محمدی