سینماسینما، یاسمن خلیلی فرد
«به دنیا آمدن» یک فیلم رئالیستی خوش ساخت است که نحوه درست چینش رویدادها و انتخاب جنس روایت پردازی اش آن را به فیلمی رو به جلو در کارنامه فیلم‌سازی محسن عبدالوهاب تبدیل کرده است.
داستان «به دنیا آمدن» حول ایده ای ناب شکل می گیرد که تاکنون کمتر فیلم‌سازی به سراغش رفته است. کانون بحران در «به دنیا آمدن» بحران رابطه انسانی ا ست. فرهاد و پری در ابتدای فیلم زندگی آرامی دارند، اما اختلاف عقیده آن ها بر سر سقط یا عدم سقط جنینشان زندگی مشترک آن ها را دستخوش تغییراتی می کند. آن چه در فیلم باظرافت به تصویر درآمده، نه فقط اختلاف زوج پیرامون مسئله سقط است، بلکه کشمکش درونی زن که از منظر مسئله ای انسانی به پدیده سقط نگاه می کند نیز به زیبایی ترسیم می شود. علاوه بر خط داستان اصلی، درام متشکل از چند داستان فرعی هم هست که قرار است در نقاطی درست به داستان اصلی ملحق شوند و به برخی از چرایی های فیلم، انگیزه ها، کنش ها و تصمیمات آدم هایش پاسخ دهند. بحران کاری زن و مرد از جمله مهم ترین پیرنگ های فرعی داستان است که به عنوان یکی از اصلی ترین دلایل مرد برای تاکیدش بر سقط جنین تعریف می شود. عبدالوهاب می کوشد سیر دگردیسی زن را از موقعیت اولیه به موقعیت نهایی خردمندانه ترسیم کند و در عین حال منطق روایی کار را نیز حفظ کند. سیر تحول زن شاید تا حدودی سریع و ناگهانی به نظر بیاید. پری در آغاز فیلم بسیار مصر به سقط جنین است، اما به ناگاه تغییر عقیده می دهد و این تغییرعقیده نه به شکل تردید، بلکه در قامت قاطعیتی محتوم از سوی او برای ادامه بارداری به تصویر درآمده که شاید پذیرش این تحول ناگهانی برای مخاطب کمی دشوار باشد، اما نباید فراموش کرد فیلم‌ساز در کنار داستان اصلی چند داستان فرعی هم داشته که باید به آن ها نیز به قدر کافی می پرداخته است. اگر داستانک گروه تئاتر و فیلم مستندی را که فرهاد مشغول ساختن آن است، به موازات مسئله بارداری زن دنبال کنیم، می توانیم خلق این آثار هنری و سختی هایی را که به خالقانشان تحمیل می کنند، از دیدگاهی استعاری بررسی کنیم. در هر دو داستان قرار است «زایش» و «تولد» اتفاق بیفتد، بنابراین فیلم‌ساز با رویکردی هوشمندانه داستان های فرعی را با لحنی استعاری به موازات قصه اصلی پیش می برد تا مخاطب بسیاری از مفاهیم نهفته در درام را در لایه های زیرین متن آن جست‌وجو کند.
از دیگر محاسن «به دنیا آمدن» ریتم مناسب آن است. با آن که فیلم قرار نیست غافل‌گیری های متعددی داشته باشد، اما با ضرباهنگ درست و حذف زوایدش توانسته هم به آدم هایش نزدیک شود و هم مخاطب را با آن ها و دنیایشان همراه سازد.
«به دنیا آمدن» علاوه بر اجرای شسته رفته اش، بازی های درخشانش، شخصیت پردازی های درستش و فیلمنامه نسبتا کم حفره اش از این نظر فیلم قابل اعتنایی ا ست که یک مسئله مهم اجتماعی- انسانی را به واسطه درک درست فیلم‌ساز از مناسبات، روابط و کشمکش های قشر متوسط جامعه مدرن امروزی با لحنی واقع گرایانه به تصویر کشیده و از ظرفیت دراماتیک خود به‌درستی بهره می برد.
منبع: ماهنامه هنروتجربه