وقتی فیلمبرداری شازده احتجاب تمام شد و برای تدوین و صداگذاری از اصفهان به تهران برگشتیم، همان روز کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان صفحه ای را انتشار داد که زنده یاد احمد شاملو شعرهای نیما را دکلمه کرده بود. موسیقی این صفحه را احمد پژمان ساخته بود و آنچنان در قطعه موسیقی بیانگر معنای شعری که خوانده شده بود را احساس می کردی که یکباره به فکرم رسید این آهنگساز می تواند موسیقی متن خوبی برای فیلم من بسازد.
شماره پژمان را گرفتم و پس از قرار گذاشتن به خانه اش رفتم. اولین چیزی که پژمان به من گفت این بود که من تاکنون موسیقی متن برای فیلم ننوشته ام و من در جواب گفتم که من می دانم چه می خواهم و می توانیم با یکدیگر همکاری کنیم. این شروع آشنایی شد که تا امروز ۴۵ سال طول کشیده است. پژمان اهل شیراز است و طبعی آرام و شاد دارد. حرفش را صاف و ساده می زند و هیچگاه فکر دروغ و دغل نیست. این صافی و بی غل و غش بودنش آنقدر به دل می نشیند که شیفته او می شوی.
در مورد دانش و استعداد فراوانش در موسیقی و آهنگسازی در مملکت ما و شاید خیلی جاهای دیگر مشابه ندارد. تالار وحدت (رودکی) با اجرای اپرایی که ساخت پژمان بود افتتاح شد ولی در طول این همه سال دوستی، یک بار از او نشنیده ام که از خودش یا کارش تعریف کند. این فروتنی که بخشی از شخصیت احمد پژمان است وجود او را خیلی گرانبها تر می کند.
ضبط موسیقی متن «شازده احتجاب» با ارکستر رادیو شروع همکاری ما بود. برای ضبط موسیقی متن «سایه های بلند باد» به لندن رفت و موسیقی فیلم را با ارکستر فیلارمونیک لندن ضبط کرد. یادداشت های پژمان از روی تصاویر فیلم که احتیاج به موسیقی داشت آنقدر دقیق و درست بود که وقتی او موسیقی را به تهران آورد و با اتفاق عباس گنجوی آن را روی فیلم گذاشتیم فقط در مورد یک قطعه، مجبور شدیم دو فریم از فیلم در آوردیم. آنهایی که دست اندرکار موسیقی فیلم هستند می دانند که این همه دقت واقعا باورنکردنی است.
دوستی با احمد پژمان یکی از افتخارات زندگی من است. سلامتی و شادمانی اش را آرزو می کنم.