مورین اوهارا بازیگر ایرلندی و یکی از آخرین ستاره‌های بازمانده از عصر طلایی هالیوود از دنیا رفت.
به گزارش «سینماسینما»، مورین اوهارا که برای موهای قرمز و نقش‌آفرینی‌های پرشور خود شهرت داشت، روز شنبه در خانه خود در بویسی در اوهایو درگذشت. او ۹۵ ساله بود.
به گزارش ورایتی، اوهارا متولد ۱۷ اوت ۱۹۲۰ در رانلا در حومه دوبلین در ایرلند بود. او در ۱۰ سالگی در نمایش‌های آماتور ظاهر شد. اوهارا در ۱۴ سالگی در «ابی تیه‌تر» پذیرفته شد و در آنجا تئاتر کلاسیک و آوازخوانی اپرا را دنبال کرد.
او سال ۱۹۳۹ به هالیوود آمد و در فیلم «گوژپشت نوتردام» مقابل چارلز لاوتن بازی کرد.
مورین اوهارا و جان وین در صحنه‌ای از فیلم «مرد آرام»
اوهارا بعداً در فیلم‌های ماجراجویانه مانند «قوی سیاه» (۱۹۴۲) به کارگردانی هنری کینگ، فیلم‌های درام مانند «این زمین مال من است» (۱۹۴۳) و «راز یک زن» (۱۹۴۹)، کلاسیک با موضوع تعطیلات «معجزه در خیابان سی و چهارم» (۱۹۴۷) و پنج فیلم جان فورد شامل «خوش‌گذران» (۱۹۳۸)، «چقدر دره من سبز بود» (۱۹۴۱)، «ریو گرانده» (۱۹۵۰)، «مرد آرام» (۱۹۵۲) و «صف طویل خاکستری» (۱۹۵۴) ظاهر شد، اما هیچ‌وقت نامزد اسکار نشد.
«مأمور ما در هاوانا» (۱۹۶۰) به کارگردانی کارول رید با بازی الک گینس، «دام والدین» (۱۹۶۱)، «آقای هابز به تعطیلات می‌رود» (۱۹۶۲) با بازی جیمز استوارت و «کوه اسپنسر» (۱۹۶۳) با بازی هنری فاندا از دیگر فیلم‌های اوست.
اوهارا بیش از همه برای بازی در نقش مری کیت داناهار در «مرد آرام» مقابل جان وین شهرت داشت. اوهارا در این فیلم نقش دختری را دارد که در یک جامعه مردسالار دست به نافرمانی می‌زند و حاضر نیست به راحتی با شخصیت وین که از خشونت بیزار است، ازدواج کند. شخصیت او در فیلم «مرد آرام» پر از غرور و یک‌دنده، قوی و باهوش است. اوهارا یکی از معدود هم‌بازی‌های وین بود که می‌توانست پا به پای او مقابل دوربین ظاهر شود.
آکادمی علوم و هنرهای سینمایی در ۲۰۱۴ در ششمین دوره جوایز سالانه هیئت رئیسه خود با اعطای جایزه اسکار افتخاری از اوهارا تقدیر کرد. اوهارا روی صندلی چرخ‌دار نحیف به نظر می‌رسید، اما وقتی او را روی صحنه آورند تا میکروفن را بگیرد و صحبت کند، مشخص شد ذره‌ای از حال و هوای «پرشور» او کاسته نشده است. اوهارا گفت: این لحظه من است و به قیدوبندهای زمان اهمیتی نمی‌دهم.
اوهارا در ۱۹۷۳ بعد از بازی در فیلم تلویزیونی «پونی قرمز» از دنیای بازیگری کناره‌گیری کرد. او در ۱۹۹۱ با کمدی «فقط آدم‌های بی‌کس» به کارگردانی کریس کلمبوس در نقش مادر سلطه‌جو جان کندی به سینما بازگشت. او در فیلم‌های تلویزیونی «جعبه کریسمس» (۱۹۹۵)، «Cab to Canada» و «آخرین رقص» (۲۰۰۰) هم بازی کرد.
اوهارا در گذر سال‌ها در بسیاری از فیلم‌های مستند متمرکز بر هالیوود به همکاران خود از جمله وین و فورد ادای احترام کرد. او آخرین بار سال ۲۰۱۰ در مستند ایرلندی «رویای مرد آرام» ظاهر شد.
کتاب زندگی‌نامه شخصی اوهارا با عنوان «Tis Herself» در ۲۰۰۴ منتشر شد.