رگ خواب یعنی به دست آوردن قلق آدم ها. یعنی اگر بدانیم آدم های اطرافمان از چه رفتارهایی خوششان می آید و از چه رفتارهایی بدشان، بهتر می توانیم با آنها رابطه برقرار کنیم، اما رگ خواب برای سینمادوستان یعنی دیدن چندباره «رگ خواب» حمید نعمت الله. «رگ خواب» از آن فیلم هایی است که در هر دوره و زمانی و هر جای دنیا که دیده شود لذت بخش است؛ هیچ وقت نه کهنه می شود و نه رنگ زمان به خود می گیرد، همیشه زیباست و آرام و دلربا. نعمت الله در اوج تمرکز و دقت فیلمسازانه، ماجرای تنیدن یک زن در درونیاتی که او را نسبت به واقعیات بیرون گنگ می سازد، جذاب و پرکشش پیش می برد؛ طوری که با وجود حس اولیه مخاطب مبنی بر تکراری بودن مضمون داستان، اما باز با شوک ها و بزنگاه های داستانی غافلگیر می شود.
در «رگ خواب» شخصیت مینا (آیا تصور این نقش غیر از لیلا حاتمی ممکن بود؟) در خلا پس از طلاقش و در مسیر خواست همدم و همراه و تکیه گاه به مرد (با بازی کوروش تهامی) عاشق پیشه ای دل می بندد که در پایان فیلم وقتی جا می زند طوری وانمود می کند که انگار از اول هم رغبتی به آشنایی با مینا نداشته. مینا در جریان این به ظاهر عشق(!) که موجب زوال و اضمحلال روح و جسمش شده تدریجا تغییر می کند و به نوعی استحاله می رسد. او از اوج یک عاشقانه زیبا به حضیض گرمخانه شهرداری می رسد، له و نابود و حقیر می شود، اما دوباره سر برمی آورد و تنها با یک نریشن در پایان داستان، همه را به زندگی دوباره اش امیدوار می سازد. «رگ خواب» با تمام ابزار و قدرتش سلوک تدریجی یک زن را نشان می دهد و در این راه در بیان دیالوگ ها و حالات درونی یک زن از شجاعت و صداقت بی مثال نویسنده اش (معصومه بیات) و بازیگر فیلم لیلا حاتمی هم بهره می برد. چرا که چنین قهرمانی ابتدا باید توسط فیلمنامه نویس و بازیگر آن عمیقا درک و بعد از آن درونی شود تا هر زنی به عنوان مخاطب (حتی برای یک لحظه از فیلم هم که شده) بتواند با آن همذات پنداری کند. لیلا حاتمی در این فیلم به قدری خوب ظاهر شده که حتی دیگر بازی های خوبش را هم پشت سر می گذارد و بی شک سیمرغ بهترین بازیگر زن جشنواره برازنده اش بود. «رگ خواب» برای خودش یک درس کارگردانی به تمام معناست، درس بازی گرفتن از بازیگر، درس دکوپاژ و کارگردانی، درس طراحی صحنه و لباس، درس فیلمبرداری و…، اما آنچه این فیلم را خاطره انگیز و ماندگار می کند جدای از همه این ویژگی ها استفاده درست و بجا از موسیقی متن است. نعمت الله به جای استفاده کلیشه ای از تصنیف های قدیمی و تحریک حس نوستالژی بیننده، دست روی ترانه ای خاص می گذارد. ترانه ای که بخوبی روی فضای تلخ و غمگین فیلم نشست و طرفداران زیادی هم پیدا کرد. در مجموع نعمت الله در مقام کارگردان این بار هم به شایستگی توانست نمایش دقیقی از حس های متفاوت مردان و زنان بی پناه را به تصویر بکشد؛ طوری که قاطعانه می توانیم بگوییم او با قدرت تمام رگ خواب مخاطب این روزهای سینما را در دست گرفته.