خب خدارا شکر ظاهرا راه برای صدور مجوز رسمی به صدای جواد یساری هموار شده است. امیدواریم این تساهل و تسامح ادامه پیدا کند و خبرهای خوب بیشتری را درباره رفع ممنوعیت‌های کذایی بشنویم. نگارنده البته هیچ علاقه‌ای به صدای آقای یساری نداشته و ندارم اما گمان می‌کنم اگر از ابتدا همه ما بدون درنظر گرفتن سلایق‌مان از حقوق پایمال شده افراد دفاع می‌کردیم کار به اینجاها نمی‌رسید. بسیاری از ما دفاع از یساری و امثالهم را دون شأن خود می‌دانستیم اما گمان نمی‌کردیم این شتری است که دم خانه همه ما می‌خوابد. امروز یساری به بهانه ابتذال ممنوع می‌شود فردا شجریان به بهانه اظهارنظرهای سیاسی‌اش. اگر از همان روز نخست سلیقه و رای خود را معیار حق و باطل نمی‌پنداشتیم و فکر نمی‌کردیم در مقام قسیم جنت و نار قرار داریم، اوضاع خیلی فرق می‌کرد. شما می‌توانید این موضوع را به حوزه‌های دیگر هم تعمیم دهید. در سیاست هم آنهایی که به راحتی و به بهانه‌های انقلابی از حذف نیروهای ملی- مذهبی خوشحال می‌شدند گمان نمی‌کردند چند صباح دیگر نوبت به آنها می‌رسد و دایره دوستان انقلابی آن‌قدر تنگ می‌شود که حتی هاشمی‌رفسنجانی هم از آن بیرون می‌افتد. به نظرم حالا هم دیر نشده. یعنی اگر برای ممنوعیت یساری و امثالهم صدایی به اعتراض بلند نکردیم حالا برای رفع ممنوعیتش خوشحالی‌مان را با صدای بلند اعلام کنیم و به دست‌اندرکاران این رفع ممنوعیت، دست مریزاد بگوییم. آنهایی که بی‌پروای زمره عبوس زهد پروانه نمایش فیلم عصبانی نیستم را صادر کردند و پخش صدای جواد یساری را فاقد اشکال دانستند، به فرهنگ و هنر این سرزمین خدمت بسیار کردند و در ضمن به دیگران نشان دادند با صدور چنین مجوزهایی نه آسمان به زمین می‌آید و نه اقتدار انقلاب و نظام خدشه‌دار می‌شود.