محمد نیک بین، از تهیه کنندگان باسابقه سینمای ایران است که عمده همکاری اش در سینما با همسرش تهمینه میلانی بوده است. بااین وجود او در مقطعی با کارگردانان جوان همچون مریم میلانی «کاغذ خروس نشان» و حسن یکتاپناه «داستان ناتمام» همکاری داشته: او نقطه نظراتش را با «اعتماد» اینگونه در میان می گذارد: «من معتقدم تهیه کننده یک فیلم باید در چگونگی روند ساخت فیلم دخالت داشته باشد و به نوعی مغز متفکر یک فیلم باشد. تهیه کننده که فقط قرار نیست تضمین کننده سرمایه یک فیلم باشد یا دوربین اجاره کند که اگر اینگونه باشد فرق بین تهیه کننده با مدیر تولید در چیست؟ یک تهیه کننده حرفه ای باید در جریان تولید یک فیلم از ابتدا تا انتها باشد و در چگونگی ساخت یک فیلم دخالت کند به نوعی مدیریت کار را بر عهده بگیرد اگر در مواقعی تهیه کننده تصمیم می گیرد که برای بعضی صحنه ها خرج نکند نتیجه همفکری کارگردان، طراح صحنه و بودجه تعیین شده است.»
این تهیه کننده در ادامه صحبتش به گلایه هایی که برخی فیلمسازان از عدم هزینه مناسب تهیه کننده برای فیلم شان دارند، می گوید: «این به خصلت فردی هر شخص مربوط می شود. اینکه عنوان می شود سه برگ از فیلمنامه مقابل دوربین نرفته این مساله محصول پیش تولید ساده انگارانه ای است چراکه در پیش تولید هر فیلمی فکر و بحث بین کلیه عوامل فیلم وجود دارد: اصلا تخته وایت برد در اتاق کارگردان و تهیه کننده نصب شده و تمامی مراحل تولید فیلم روی آن نوشته شده تک تک عوامل می دانند باید چگونه کارشان را انجام دهند اینکه چگونه ۳ برگ فیلمنامه بر اساس اهمال تهیه کننده ساخته نمی شود، جای تعجب دارد.»
به گفته تهیه کننده «سوپراستار» هر پروژه ای که افراد هدف مشترکی را دنبال می کنند این مسائل کمرنگ تر است. به نظر نیک بین قطعا پروژه ای موفق است که همکاری بین تهیه کننده و کارگردان وجود داشته باشد: «باید در هر پروژه ای هر کس جای خودش تصمیم بگیرد و هر کس خودش مشخص کننده نوع کارش باشد و همه در قالب یک گروه همکاری کنند.»
همانطور که محمد نیک بین در صحبت هایش اشاره کرد وقتی گروهی برای ساخته شدن فیلمی گرد هم می آیند چگونگی فیلمبرداری فیلم در مرحله پیش تولید مشخص می شود اما تجربه ثابت کرده که تغییرات پیش بینی نشده هم در شرایط سخت گریبان عوامل فیلم را می گیرد: نیک بین در این خصوص می گوید: «قطعا به عنوان تهیه کننده ای که در این سینما کار می کنم به مشکلات کار واقفم در هر پروژه ای یک سری تغییرات پیش بینی نشده ای به وجود می آید که از قبل در برنامه ریزی وجود نداشته ولی باید با همدلی نسبت به این تغییرات وفادار باشیم: اما اگر گروهی که برای تولید انتخاب می شوند حرفه ای به معنای خاص کلمه باشند و برنامه ریزی تولید وجود داشته باشد هیچ وقت مشکلات حاشیه ای گریبان عوامل را نمی گیرد.»
تهیه کننده فیلم «آتش بس» در ادامه صحبتش به فرمول کار در سینمای ایران اشاره می کند و از میزان تفاوت های کار در ایران نسبت به دیگر کشورها می گوید: «در دنیا پروژه ها توسط تهیه کننده تعریف می شود و این تهیه کننده است که به دنبال کارگردان و عوامل فیلم است اما در ایران سوژه و یک فیلم توسط کارگردان انتخاب می شود و کارگردان به دنبال تهیه کننده است من حتی معتقدم در ایران کارگردان سالاری وجود دارد تا تهیه کننده سالاری.»