محمود کلاری گفت: سینما همیشه برایم محلی برای بازیگوشی است و نمی‌دانم چرا دیگران آن قدر آن را جدی می‌گیرند و مثلا اگر فیلمشان در جشنواره به سلیقه‌ی هفت، هشت نفر هیات انتخاب پذیرفته نشود، جنجال راه می‌اندازند.
این فیلمبردار سینمای ایران که شامگاه ۹ اسفند ماه در جشنواره‌ی “فیلم تصویر” مراسم تقدیرش برگزار شد، در ابتدا ضمن تشکر از سیف‌الله صمدیان و خانواده و دوستانش که این برنامه را برای تقدیر و تجلیل از او ترتیب داده بودند، گفت: از سال‌های جوانی با صمد دوست هستم و زمانی که انسان به میانسالی پا می‌گذرد، دوستانش برایش غنیمت بزرگتری می‌شوند و دلهره‌ی از دست دادن آنها هم پیدا می‌شود. سنین بالای ۶۰ سال اصلا خوب نیست و بسیار ترسناک است.
او با اشاره به خاطره‌ای که شهرام مکری از پیشنهاد فیلمبرداری فیلم «ماهی و گربه» به او کرده بود، ادامه داد: همانطور که دوستان هم گفتند کارهای جدید و متفاوت من را قلقلک می‌دهند و من همیشه از آنها استقبال کرده‌ام. از همان ابتدا در درون من یک نوع بازیگوشی وجود داشت که همیشه به دنبال آن رفته‌ام.
این فیلمبردار سینما در بخش دیگری از سخنانش گفت: تمامی کارهایی که انجام می‌دهم، فارغ از کلاس متفاوت آنها، برایم بسیار مهم هستند. دوست دارم زمانی که کاری را انجام می‌دهم بتوانم به آن چیزی اضافه کنم.
محمود کلاری ر پایان ضمن عرض تشکر به تک تک افرادی که درمورد او سخنانی را مطرح کرده بودند، گفت: اگر بتوانم درصدی از حرف‌هایی که این‌جا گفته شد را بپذیرم، نمی‌دانم با غرور حاصل از آن چه باید کنم.
به گزارش ایسنا، در ابتدای این مراسم که با پخش مجموعه عکس‌های انقلاب، تعزیه؛ یک مراسم مذهبی، تعدادی عکس از پاریس و برلین و عکس‌های دیگری از این فیلمبردار در دهه‌ی ۱۹۷۵تا ۱۹۸۵ میلادی همراه بود، سیف‌الله صمدیان دبیر جشن تصویر سال با بیان نزدیکی و صمیمیتش با محمود کلاری، از دلایل برگزاری این مراسم تقدیر سخن گفت.
صمدیان در این رابطه اظهار کرد: از سال گذشته و دوازدهمین دوره جشن تصویر سال تصمیم گرفتیم که در نبود بسیاری از توجهات به فرهنگ؛ خودمان بخشی را با عنوان تجلیل از هنرمندانی که به کلمه‌ی تصویر آبرو داده‌اند را در جشن تصویر سال راه بیاندازیم و از آنان تقدیر کنیم. همچنین بخشی را هم با عنوان تقدیر از رویدادهای شاخص هنرهای تجسمی در نظر گرفته‌ایم که از دهم اسفندماه امسال آغاز خواهد شد.
او ادامه داد: سال گذشته از اکبر عالمی به دلیل کارهایی که برای ارتقاء تصویر انجام داده بود، برای اولین بار در این برنامه تجلیل کردیم. هرچند که احساس می‌کردیم باید برای تقدیر از محمود کلاری و اکبر عالمی بزرگداشت مفصل و بزرگتری برگزار کنیم.
صمدیان همچنین اضافه کرد: انتخاب محمود کلاری برای یادآوری قدرت سینمای‌مان به خودمان هم بود چون احساس کردیم که او فردی مناسب و لایق این تجلیل است. چرا که او علاوه بر تاثیر مثبتی که بر عکاسی گذاشت، در آن‌سوی مرزها هم فعالیت‌های زیادی برای عکاسی ایران انجام داده است. او همچنین به جز عکاسی در سینما هم مشغول است که تا به امروز که این‌جا هستیم، ۷۶ فیلم را فیلمبرداری کرده است.
سیف‌الله صمدیان همچنین در پایان خاطرنشان کرد: حضور محمود کلاری و امثال او به عنوان افرادی برای ارتقای ارزش تصویر در ایران بسیار خوب است.
در ادامه اکبر عالمی ضمن خطاب کردن کلاری به عنوان هنرمندی که با نور نقاشی می‌کند، گفت: محمود کلاری درست همین کسی است که او را در این‌جا می‌بینید؛ ظاهر و باطنی یکسان و قلبی مانند قناری دارد.
او با ذکر مثالی از امیرکبیر، سخنانی را با مذموم دانستن حسادت مطرح و اضافه کرد: حسادت بود که باعث کشته شدن امیرکبیر شد و سرنوشت این مملکت را تغییر داد. ما هم باید مراقب باشیم که گرفتار حسادت نشویم.
او ادامه داد: بزرگان زیادی در مملکت‌مان داریم؛ ولی کسی قرار نسیت جای شخص دیگری را تنگ کند چرا که این سرزمین بسیار گسترده است؛ من بی اندازه به محمود کلاری می‌نازم و می‌گویم که او آنقدر بزرگ است که احتیاجی به این برنامه‌ها و بزرگداشت‌ها ندارد چرا که او در تصاویری که گرفته، کار خود را کرده و ماندگار شده است.
عالمی در این خصوص تصریح کرد: من معلم هستم و کلمات را حراج نمی‌کنم؛ محمود کلاری در کنار بسیاری از کارگردانان تازه کار و کار اولی، با فیلمبرداری از فیلم‌هایشان آنها را نشان داد و بزرگ کرد. امروز آنها آنقدر احساس بزرگی می‌کنند که برای عبور از یک طاق نصرت، باید زیر پایشان فرش قرمز بیاندازیم.
او در پایان خطاب به محمد رحمانیان که در میان حاضرین نشسته بود، گفت: آقای رحمانیان من از شما می‌خواهم که به شاگردان‌تان که می‌خواهند به دنیای هنر وارد شوند بگویید که با حسادت کردن نمی‌توانند کاری را از پیش ببرند و ای کاش که از این حس دوری کنند.
در ادامه علاوه بر شهرام مکری و محمد رحمانیان که از حاضرین در سالن بودند و به بیان خاطراتی از این فیلمبردار صاحب نام سینمای ایران پرداختند، بهمن فرمان‌آرا، رخشان بنی‌اعتماد و رضا کیانیان نیز که به دلایلی نتوانسته بودند حضور پیدا کنند، هرکدام از خاطراتی که با محمود کلاری در فیلمبرداری فیلم‌هایشان مانند «خانه‌ای روی آب»، «خون بازی» به صورت جداگانه در فایل‌هایی صوتی که برای حضار پخش شد، سخن گفتند.
محمد رحمانیان، کارگردان تئاتر با اشاره به صحبت‌های اکبر عالمی گفت: آقای عالمی از من خواستند که به شاگردان بگویم که حسادت نکنند. ولی من خودم منبع حسادت هستم! همین الان که در این سالن هستیم من به شهرام مکری و کارگردانان جوان دیگری که با آقای کلاری کار کرده‌اند حسادت می‌کنم؛ ولی بعد از آن با این توضیح که پشت هر حسادتی یک تحسین هم وجود دارد خود را آرام می‌کنم.
او در ادامه افزود: محمود کلاری همواره در زندگی ما حضور داشت. هم خودش هم با فیلم‌هایش. ما در تئاتر هم افتخار میزبانی او را که اهل تئاتر نیست را داشته‌ایم و برای دیدن هر نمایشی از او دعوت می‌کنیم، با روی باز پذیرفته است و در انتها هم اگر انتقاد یا پیشنهادی در مورد کار داشته است را با رویی باز گفته است.
رحمانیان در پایان در ستایش از مجموعه عکس‌های «انقلاب» کلاری گفت: از دیدن آنها لذت بردم چرا که در آنها هیچ اثری از ستایش خشونت نیست و به نظر من این بزرگترین ودیعه‌ای است که کلاری برای ما آورده است. امیدوارم آقای کلاری هیچ‌گاه دنیای عکاسی را رها نکند و با نگاه ویژه‌اش ما را سیراب کند.
داریوش مهرجویی نیز در یک فایل ویدئویی ضمن عرض تاسف از اینکه نتوانسته است در این مراسم حاضر شود از خاطرات مشترکش با کلاری در ساخت و فیلمبرداری فیلم‌هایش گفت.
علیرضا زرین‌دست نیز که در مراسم حضور نداشت، نوشتاری را خطاب به کلاری فرستاده بود.
همچنین صمدیان با بیان اینکه رئیس سازمان سینمایی هدیه‌ای برای کلاری در نظر گرفته است گفت: متاسفانه آقای ایوبی نتوانستند در این مراسم حضور پیدا کنند ولی از طرف سازمان سینمایی پنج سکه بهار آزادی برای ایشان فرستاده‌اند.
در پایان این مراسم لوح تقدیر، یک تندیس و شاخه گلی با حضور اکبر عالمی و صمدیان به کلاری اهدا شد.
کلاری پس از تقدیم این شاخه گل به همسرش، همراه با ساعد نیکزاد، محمد فرنود، محمدحسین قاسمی، پژمان تیموری، بهزاد دورانی، شهرام مکری، محمد رحمانیان و پسرانش کامیار و کوهیار کلاری عکسی به یادگار گرفتند.