چندین دهه قبل یک تهران بود و چند آتش‌نشانی کوچک مثل آتش‌نشانی چهارراه حسن آباد. هر جای شهر اگر مغازه‌ای آتش می‌گرفت خودشان را می‌رساندند تا زبانه‌اش هستی مردم را نسوزاند. چندین سال بعد تهران بزرگ شد و کلانشهر. برج‌ها قد کشیدند، خیابان‌ها پر از ماشین و ترافیک و به تبع آن ایستگاه‌های آتش‌نشانی هم بیشتر؛ اما تجهیزات به اندازه پیشرفت شهر کلان نشد. برای جبران تمام کمبودها، فداکاری آتش‌نشان‌ها قد کشید. همه هستی‌شان را گذاشتند تا هست هموطن‌شان نیست نشود. چند وقتی است که همه ما قهرمانی‌شان را باور کرده‌ایم و به دلسوزی‌هایشان دلمان گرم شده است. از جان گذشتگی‌شان را باور کرده‌ و به مسئولیت‌پذیری‌شان ایمان پیدا کرده‌ایم. چنین جوانانی حق‌شان است که هر آنچه از دست دولت و ملت بر می‌آید انجام دهند. چرا باید دست خالی آنها را روانه آتش کنیم. قصدم این نیست که برای حادثه ساختمان پلاسکو کسی را مقصر بدانم. همه ما شاهدیم که از روز پنجشنبه همه تلاش‌شان را کرده‌اند اما مسئولان پیش از حادثه چقدر برای حفظ چنین سرمایه‌های انسانی فکر کرده‌اند؟ دنبال مقصر نیستم و حرف اصلی من با مردمی است که بیش از هر کسی قدر وجود چنین جوانان نازنینی را درک کرده‌اند. کاش همانقدر که وجود و فداکاری آنها را حس کرده‌ایم نسبت به نجات جان آنها هم احساس مسئولیت می‌کردیم و با پرهیز از ازدحام بی‌مورد این بار ما نجات دهنده جان آتش نشان‌ها می‌شدیم. این اتفاقات و رفتارهای مشابه آن مثل زمانی که در راه افتادن پشت آمبولانس با هم سبقت می‌گیریم نشان می‌دهد که چقدر ما مردم این شهر نیاز به آموزش و آگاهی داریم. از روز حادثه اخبار را دنبال می‌کنم و برای تمامی این اتفاقات حسرت می‌خورم. برای امثال من که سنی گذشته و کاری از دستمان بر نمی‌آید این حسرت مانده است که کاش حداقل توان این را داشتم که آجری از ویرانه این ساختمان از روی قهرمانان شهرم بردارم. من هم مثل دیگر مردم عزیزمان متأسفم و تسلیت می‌گویم. همه ما سهیم هستیم در این مصیبت و از ضررهایی که در ماه‌های پایانی سال به هموطنانمان وارد شده اندوهگین هستیم. لباس و انبار و مغازه و تمام خسارت‌های مالی اگر چه سخت اما قابل جبران است، مهم جان آدم هاست که قابل جبران نیست. مهم زندگی آتش نشان‌هایی است که با جان و دل و از صمیم قلب و دست تنها به دل آتش می‌زنند. چقدر وجود چنین آدم‌هایی که برای جان هموطن و همشهری هایشان از همه چیز مایه می‌گذارند مایه افتخار است و چقدر نبودشان درد حسرت. همه ما سهیم هستیم در این مصیبت.