فرزانه متین- «نبات» اولین ساخته‌ی بلند پگاه ارضی، اثری است که به دهه‌ی ۷۰ متعلق است و زمانی که مخاطب سینما را ترک می کند با خود می گوید چه سوژه تکراری!.کشمکش‌های بی سرانجام پدر و مادر، بی خبری دختر از وجود مادر، محبت های بیش از اندازه پدر، تهدید کردن مادر از سوی پدر برای فاش شدن زنده بودن مادر و….

نبات روایت گر داستان پدر، سعید(شهاب حسینی) و دختری به نام نبات( ستایش محمودی) است که مادر خانواده در یک سالگی فرزندش طی سانحه‌ی آتش سوزی فوت شده است که ناگهان با ورود زنی به نام رویا (نازنین فراهانی)، سایه زندگی گذشته بر روی این خانواده دو نفری می افتد و آرامش ها بهم می خورد که در واقع رویا یا همان سایه، مادر نبات است که زندگی مشترکش را ترک می‌کند و به خارج از ایران می رود بعد از ۹ سال دوباره سر و کله اش پیدا می شود و عشق مادری اش به اصطلاح گل می کند. این سوژه کلیشه‌ایی که در واقع دم دستی و ناپخته از آب درآمده در گیشه همنتواسته جایگاهی برای خود پیدا کند. شاید تنها نقطه قوت فیلم مانند همیشه بازی روان و قابل قبول شهاب حسینی است.این درام بسیار ضعیف، تماشاگر را با سوالات بسیاری روبه رو می‌کند که همگی آن ها بی جواب می ماند.

چرا نبات در طی این ده سال تا به حال هیچ عکسی از مادرش ندیده است؟آیا همه عکس ها در آتش سوزی از بین رفته که با عقل ناقص هم این موضوع را می توان رد کرد.چرا سایه، همسرو کودک یک ساله اش را ترک می کند و هیچ جوابی برای این کارش به سعید ندارد و در فواصل گفتگوهای تکراری ، هر بار برای ترکش، دلایل ناموجه‌ایی می آورد. نبات دختری ده، یازده ساله است اما با دیالوگ‌هایی از طرف وی روبه رومی شویم که گویی او دختری ۱۸ ساله است.از سکانس های خسته کننده فیلم، رویارویی سعید و سایه به کرات است که حرفی برای گفتن ندارند و جملات تکراری به کار می‌برند.شخصیت‌های فیلم همه در یک تیپ فرو رفته اند از این رو نمی تواند برای تماشاگر باور پذیر باشد.

همچنین فیلم از آنجا که به موضوعات پزشکی و روانکاوی توجه دارد به نوعی می خواهد القا کند که آلزایمر زودرس سایه ناشی از عذاب وجدان اش بعد از ترک فرزند و همسرش است در صورتی رفتارهای سایه بیشتر شباهت به اختلال پرخاشگری و خلق افسرده دارد چرا که فیلم ترحم برانگیز و به یاد ماندنی « هنوز آلیس» با هنرمایی جولین مور کهدر سال ۲۰۱۵ موفق به دریافت اسکار شد خیلی ظریف و موشکافانه، این بیماری و تبعات آن را نشان داد و چه خوب بود که ارضی نیم نگاهی به این فیلم داشت.