سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا:

قصرشیرین حامد بهداد دیدنی است

حامد بهداد در سالهای اخیر نشان داد که به درک بهتری از حضورش در سینما رسیده است.دیگر برایش حاشیه سینما که او همیشه مشتاقانه آن را در آغوش می کشید و پرورش می داد جذابیت ندارد.حالا خوب درک می کند به عنوان یک آرتیست جذاب باید هنرمندانه با خود و دنیای بازیگریش برخورد کند.اگر تا دیروز به یمن جارو جنجال های رسانه ای همیشه در صدر اخبار سینما بودحال بابروز و پرورش استعداد خوبش در عرصه بازیگری نشان داد که فارغ از آن جنجال های بی ارزش او ذاتا بازیگر خوب و جذابی است.
اگر چه توسط هیات داوران جشنواره پارسال و چه انتخاب انجمن منتقدان بازی خوبش در فیلم “سد معبر”دیده نشداما سخت می شودبازی درخشانش در فیلم “قصر شیرین” رضا میر کریمی را ندید.
در باره فیلم قصر شیرین که بسیار دوستش دارم مفصل خواهم نوشت

از نیچه بودن تا شرک شدن
پالتوشتری” فیلم محترمی است همین که برای خندان خلق همچون بسیاری از فیلم های مضحک مثلا کمدی مرسوم سالهای اخیر به هر دست آویزی چنگ نمی زند محترم است.
شوخی ها کمی از سطح مخاطب انبوه فیلم های مثلا کمدی بالاتر است.نیچه ایده خوبی برای شوخی است اما احتمالا مخاطب چندان با آن ارتباط برقرار نمی کند.فیلم سوژه خوبی دارد اما مشکل در شوخی های فیلم است که زیاد و تاثیر گذار نیست.

۲۳ نفر سوژه ای که حیف شد
تا هنگامی که نگاهی صرفا ایدئولوژیک به بعضی مفاهیم انسانی در جنگ تحمیلی وجود دارد نباید انتظار داشت که مخاطب امروز به خوبی با اثر ساخته شده ارتباط برقرار کند.
کارگردان ۲۳ نفر سوژه ای جذاب را درست با همین نگرش تبدیل به اثری عقیم و فاقد اثر گذاری مناسب می کند. اینکه ۲۳ نوجوان اسیر نیروهای بعثی می شوند و حتی مجبور به دیدار با صدام می شوند می توانست آن قدر جذاب باشد که مخاطب را مجذوب خود سازد اما فیلمی که ساخته شد صرفا به درد نمایش در تلویزیون و آن هم پخش در روزهای مناسبتی می خورد