سینماسینما، میثم محمدی:هر چقدر می‌خواهیم با این جریان کنار بیاییم که سندرم فرهادی در بسیاری از فیلم‌ها در سالهای گذشته ناخواسته بوده یا حداقل طبیعی بوده و یا اصلا به شرط تاثیرپذیری موثر ایرادی ندارد، انگار نمی‌شود. «تابستان داغ» قدم فراتر گذاشته و شاید اولین فیلمی باشد که از «ابد و یک روز» هم تاثیر پذیرفته است و  پرچمدار رسیدن به نوع جدیدی از یک ادای دین با فرمولی ترکیبی در بازیها (البته که بازیگران خردسال خوش درخشیدند)، روایت، میزانسن و موقعیت‌ها و … شده است و ایده درخشان خود را فدای این تاثیرپذیری مضر کرده است.

سر و شکل فیلم در چندین سکانس‌ به راحتی نشانی فیلمسازی را میدهد که سینما را بلد است و نیازی به نگاه کردن به دست دیگران ندارد و می‌توانست با هوشمندی تمام اثر را از این موقعیت نجات دهد و این جامه چهل‌تکه را با امضایی منحصر به خود، به تصویر بکشد. مشکل مهاجرت زن و مرد و سرگردانی فرزند، پنهان‌کاری زن، سکوت و دروغ بچه، هل دادن بعنوان یک نقطه ابهام، خودزنی در اتاقک، ابهام در حمام، گم‌شدن مبهم و مرگ کودک و … تنها بخشی از این کلاژ ناهمگون است که به قدری ارجاعات مشخصی است که نمی‌توان آنها را در رده اتفاقاتی طبیعی قرار داد که می‌تواند در هر قصه‌ اجتماعی باشد، چون حتی در برخی مواقع میزانسن‌ها و بازیها هم ارجاعاتی مشخص به آثار ذکر شده دارد.

حالا فارغ از اینها و بدون در نظر گرفتن این تاثیر و تاثرات به «تابستان داغ» نگاه کنیم. فیلمنامه با توجه به زمانش به دو نیمه تقسیم می‌شود، از آنجا به دو نیمه تقسیم می شود که عطف ابتدایی و جدی اثر در میانه‌های داستان رخ می‌دهد، رویدادی که می توانست زودتر از اینها و در یک چارچوب حساب‌شده تر بازخوردی بسیار موثرتر را از تماشاچی دریافت کند. فیلمنامه از ابتدا به قدری روی نقاط حساسی که قرار است در ادامه تبدیل به شاه بیت‌های اثر شود، تمرکز می‌کند که مخاطب هوشمند به راحتی جلوتر از فیلمساز و نویسنده حرکت کرده و داستان را پیش بینی می‌کند. (بعنوان مثال نگرانی زوج پزشک از وضعیت بچه).

علاوه بر اینها روابط هم در سطح شکل گرفته و باورپذیر نیستند و گویی شتابی برای رسیدن به یک عطف لو رفته در میانه داستان همه چیز را به هم ریخته است و باز هم تاکید می‌کنم که ایده بسیار درخشان اثر به فنا می‌رود. قرار بر این بود که «تابستان داغ» بعنوان تجربه اول یک فیلمساز تنور جشنواره را در شب دوم داغ کند که انگار نشد و فرصت تحسین دوباره و ذوق‌زدگی از ظهور یک استعداد جوان را از مخاطبان سینمای ایران گرفت.