فرزانه متین-سرانجام خانه پدری بعد از سالها به عنوان یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینمای ایران به اکران درآمد.
اکران فیلم حاشیه ، قیل و قال زیاد داشت آن هم بدین دلیل که در سال ۱۳۹۳ در همان روز نخست از پرده پایین کشیده شد و برای مخاطب این سوال پیش آمده بود که این فیلم چه داشت و چه چیزی را می‌خواست به بیننده نشان دهد که جلوی اکران آن گرفته شد.کیانوش عیاری اما کوتاه نیامد، ننشست و با هر جان کندنی که بود سرانجام این اثررا بار دیگر در آبان ماه جاری بر روی پرده ی نقره ایی آورد.
خانه پدری ، داستان اتفاقات یک خانه قدیمی از اوایل دهه ۱۳۰۰ تا اواخر دهه ۱۳۷۰ را روایت می کند که بایکی از هولناک ترین صحنه ها در تاریخ سینمای ایران شروع می شود و یک جنایت را رقم می زند، جنایتی که تا انتها گربانگیر اعضای خانه می شود. پدری که به همراه پسر ده، دوازده ساله اش، دخترش، ملوک را می کشند و در زیر زمین خانه ای که در آن ساکن هستند، دفن می کنند و این راز قرار است بین چند نفرباقی بماند اماهیچگاه خورشید پشت ابر باقی نمی ماند و به تدریج اعضای خانواده از این واقعه ی شوم باخبر می شوند.پنهان کاری، دروغگویی، دوری از انسانیت و اخلاقیات، تعصبات کورکورانه،باورهای غلط،تم اصلی این فیلم است. در فیلم خانه پدری ما با استاندارهای بین المللی و قاب های خاص و حتی موسیقی منحصربفردی روبه رو نیستیم چرا که دغدغه عیاری این بوده که مخاطب را وادار به اندیشه کند.خانه پدری اثری تیره و تلخ،خشن،آزاردهنده و هولناک است اما در صدد سیاه نمایی و نشان دادن جامعه ای تیره و تار اکنون نیست.فیلم عیاری متعلق به زمانی است که تعصبات و قتل های ناموسی چندان هم عجیب نبود وهنر او ، نشان دادن این ظلم در اپیزودهای مختلف اثرش است . تعصبات نا به جا و در اصل ظلم به زنان در طی هفت دهه از مهمترین موضوعات این فیلم است که برای مخاطب خانه ی امن پدری را شرح نمی دهد بلکه قبرستانی نشان می دهد که همه ی این ها را در دل خود نگه داشته است.اگر بنا به سیاه نمایی باشد چرا مخالفان و منتقدان سرسخت این فیلم، مغزهای کوچک زنگ زده هومن سیدی را فراموش کرده اند که یک سال پیش اکران شد.و در آن سه برادر ، خواهرشان را به جرم نشان دادن مویش به پسر غریبه را زنده به گور کردند.
این نکته را فراموش نکنیم خانه پدری دست بر روی مذهب نگذاشته است. او به نابرابری جنسیتی در در دهه های پیش و مظلوم واقع شدن زن در دوران های پیشین اشاره کرده است.این فیلم مهندسی شده از منظر مضمون کاملا موفق عمل کرده است .دو دیالوگ فیلم فراموش نشدنی است، جایی که همسر برادر قاتل می گوید:« خون به ناحق ریخته شده تا اخر عمر گریبانتان را می گیرد» و در انتها عروس برادر قاتل می گوید:« حاضر نیستم در خانه ای که جنازه در آن دفن است، زندگی کنم» که هر دو دیالوگ نشان از اخلاق مداری دارد.
باید هنر کیانوش عیاری را ستود چرا که کل فیلم در یک لوکیشن(خانه پدری) فیلمبرداری شده و متغییر در اینجا ، تنها زمان است و مخاطب را خسته نمی کند.
فیلم افراط گرایی ندارد و باید از منتقدان سرسخت اکران شدن خانه ی پدری پرسید، تا چه حد از تعصبات و نابرابرهای جنسیتی صد سال پبش با خبرند؟ چقدر در این زمینه مطالعه داشته اند که این گونه تیشه بر ریشه این فیلم می زنند.