سینماسینما ،فرزانه متین

رضا گوران، کارگردان با تجربه عرصه‌ی تئاتر، نخستین تجربه‌ی سینمایی خود را به نام « سرکوب» این روزها بر روی پرده‌های سینما به نمایش در آورده است.
همانطورکه از نام فیلم مشخص است، مخاطب با درامی تلخ و سیاه روبه رو می شود.سرکوب روایت کننده زندگی یک خانواده ۶ نفره است که دونفر آن‌ها غایبند. در فیلم با مادری دچار فراموشی و سه خواهر با بازی الهام کردا ،در نفش پرنیا، سارا بهرامی،در نقش پریسا و پردیس احمدیه در نقش پروانه وپرستاری با بازی باران کوثری به نام ملیحه روبه رو هستیم. مردان حضور ندارند اما سایه‌ی آن‌ها باعث شکل گیری زندگی تلخ و حتی ساختن فیلم شده است.پدر و برادری که ما بارها و بارها بر روی پرده ی سینما اسم‌هایشان را می‌شنویم: پرویز و خسرو
سه خواهرکه گاه گداری به خانه فلاکت زده پدری‌شان سر می زنند این بار با تماس ملیحه همگی دور هم جمع می شوند و در لابه لای دیالوگ‌هایشان از پدری وحشتناک، غیر قابل دوست داشتنی و دیکتانور مآب صحبت می کنند که هرکدام از آن ها را حتی مادرشان را به نحوی آزار و اذیت کرده و دختران حاضر نیستند او را ببینند و حتی با نام «بابا» صدا زنند وتنها به اسم پرویز اکتفا می‌کنند. رفتارهای نامناسب و و آزارهای پدر خانواده از گذشته، دختران را وارد چرخه ای از خشونت کرده که آینده شان رو به تباهی رفته است.آنچه که برای فرزندان مهم می باشد امنیتی است که از پدر می گیرند اما ناامن بودن فضای خانواده باعث شده که زندگی‌شان دچار بن بست شود. زمانی که الهام کردا به مادر بیمارش می‌گوید:« ما هیچ کسو نداریم جز خودمون» به بهترین شکل این حس را به مخاطب القا می‌کند که ببا وجود پدر، بی پناه هستند از این رو دختر بزرگتر با فرزندی اوتیسمی طلاق گرفته، خواهرمیانی با مردی زن دار،شکاک و دست به زن دوست است که برای او امکانات مادی را فراهم کرده و خواهر کوچکتر با دوستش وحید برای تحقق بخشیدن به رویاهاش با رها کردن مادرش، می خواهد به ارمنستان برود.
اتقافات خانه این خانواده در فیلم بسیار اسفناک است و شاید گوران با باز گذاشتن درب دستشویی این نکبت و اسفناک بودن را دائما گوشزد می‌کند که در انتها با بارش باران، خانه پاک می شود از خشونت.
سرکوب، نقاط ضعف کم نداشته است، سکانس های بی ربط، وجود جمشید هاشم پور که بود ونبودش به قصه چیزی اضافه نکرد، ریتم کند داستان مخصوصا در اوایل، ژست سیاسی گونه و شغل پدرو … بدون آنکه باز شود. اما آنچه که در سرکوب به خوبی نشان داده شده چرخه ی معیوب خشونت است که با بازی روان تک تک بازیگران وحتی مادر داستان که دیالوگ چندانی ندارد به نمایش گذاشته شد. سرکوب فیلمیست سرشار از نکات روانشناسی که به مخاطب می‌گوید با قطع نشدن این چرخه، خشونت نسل به نسل ادامه پیدا می کند.