سینماسینما، فرهاد خالدی نیک:

تماشای فیلمی تازه از کارگردانی که “نفس عمیق” را کارگردانی کرده و فیلم های مهمی چون “عیار۱۴” و “دربند” را در کارنامه دارد،همواره کنجکاوی برانگیز است. کارگردانی که نه فقط به دلیل تسلطش در کارگردانی،بلکه به خاطر تخصصش در فیلمنامه نویسی نیز زبانزد است و تولید و نمایش هر فیلمش فی نفسه می تواند اتفاقی خوب و مبارک برای سینمای ایران تلقی شود. و حالا با فیلمی رو به رو هستیم که به نظر می رسد در مجموع می تواند توقعات فراوان از پرویز شهبازی را برآورده کند.
“طلا” نیز همچون اغلب فیلم های شهبازی رویکردی اجتماعی دارد و فیلمنامه نویس سعی نموده نگاهی عمیق بیاندازد به مشکلات ریز و درشت جوانانی که با انواع و اقسام مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. تصمیم شخصیت های اصلی قصه مبنی بر افتتاح یک رستوران نقلی و چالش مالی به وجود آمده،یک مشکل به ظاهر ساده را آن چنان پیچیده کرده که زندگی و سرنوشت شخصیت های اصلی قصه را تحت شعاع خود قرار می دهد. شهبازی در نگارش فیلمنامه اثر گره های متعددی را پیش روی شخصیت های قصه پیش بینی کرده و به نظر می رسد شخصیت ها برای هر کدام راه حلی ظاهرا منطقی پیدا می کنند. غافل از این که عاقبت این گره افکنی ها به گره کوری ختم می شود که سرنوشت محتوم یکی از شخصیت ها به نام منصور (هومن سیدی) را رقم خواهد زد. شخصیتی به شدت خاکستری که در عین ارتکاب عملی مجرمانه،به خاطر هدف مهمی که در ذهن دارد،سمپاتیک و قابل احترام می نماید.
در عین حال هرچه شخصیت منصور باورپذیر بوده و فعل و انفعالاتش قابل درک می نماید و همذات پنداری بیننده را موجب می شود،شخصیت دریا (نگار جواهریان) آن چنان که باید درنیامده و برخی تصمیمات خلق الساعه اش سؤال برانگیز به نظر می رسد. تصمیماتی نظیر بخشیدن و راهی کردن منصور پس از آگاهی از دزدی وی یا قصدش برای نگهداری از فرزند نامشروعی که به دنیا خواهد آورد. شاید اگر شهبازی تصویر دقیق و کامل تری از پیشینه این شخصیت نشان داده و مخاطب را به شناخت بیشتری از روحیات و درونیات وی می رساند،”طلا” از منظر شخصیت پردازی، فیلمی کم نقص تر و قابل تامل تر از این می نمود. از سویی دیگر برخی از شخصیت های فرعی فیلم نظیر لیلا (طناز طباطبایی) و رضا (مهرداد صدیقیان) در حد ابعاد نقش و تاثیرشان در روند قصه،به اندازه و متناسب پرداخت شده ولی کاش شهبازی روی شخصیت پردازی طلا و پدرش که بخش مهمی از بار فیلم بر دوش آن ها سنگینی می کند،تمرکز و تعمق بیشتری اعمال می کرد.
نمی توان از “طلا” گفت و از پایان بندی مناسب و غافلگیرکننده اش یاد نکرد. پایانی اثرگذار که از کارگردانی قابل توجهی نیز برخوردار است تا بدین ترتیب آخرین ساخته سینمایی شهبازی با توجه به جمیع جهات،در ردیف بهترین های جشنواره سی و هفتم فیلم فجر قرار گیرد.