به گزارش سینماسینما، بهمن عبداللهی در کافه دونده نوشت: وقتی اسم «جشنواره» بر یک رویداد هنری می گذاریم انتظار می رود به قاعده جشنواره بودنش شاهد آثاری باشیم که از آخرین نوآوری ها، فرم های خلاقانه و داستان های متفاوت بهره برده باشند. اما خب در جشنواره فیلم فجر ظاهرا استانداردهای هنری چندان مورد وثوق برگزارکنندگان نیست و بیشتر درگیر مضمون و محتوای آثار شرکت کننده هستند. برای همین عجیب نیست که «هناس» در میان ۲۲ فیلم بخش مسابقه قرار دارد. فیلمی که نه کیفیت سینمایی دارد و نه درامی قوی و استخواندار. تنها یک موضوع به نام «همسر شهید داریوش رضایی نژاد» دارد که حول محور آن ماجراهایی از مشکلات زندگی مشترک، فعالیت های وی با همسرش و دیگران تعریف می شود.
«هناس» در بهترین حالت یک فیلم تلویزیونی (تله فیلم) است، مناسب پخش در روزهای مناسبتی. طبیعی است تماشاگری که قرار است وقت بگذارد و به سالن سینما بیاید در انتظار روایت، داستان و ماجراهایی است که در تلویزیون نمی تواند ببیند. به نظر می رسد نویسندگان فیلمنامه چنین سوژه پرتعلیق و جذابی را تبدیل به یک داستان ملال آور کرده اند. کارگردان هم با انتخاب های ضعیف و روش های دم دستی همان داستان نیم بند را به هدر داده است. حضور بازیگری مثل مریلا زارعی در نقش همسر مردی با استایل و چهره بهروز شعیبی بیشتر شبیه مادر و فرزند است تا زوج پرشور. در فیلم دو صحنه اکشن هست که هر دو به ابتدایی ترین شکل اجرا شده اند و البته کوچکترین همذات پنداری با تماشاگر ایجاد نمی کنند.
ماجرای فیلم بخش هایی از زندگی شهره پیرانی همسر شهید داریوش رضایی نژاد (از دانشمندان هسته ای و دانشجوی دکترای مهندسی برق) است و در تیتراژ بر واقعی بودن داستان تاکید می شود. اما برای تماشاگری که چیزی از واقعیت نمی داند چه اهمیتی دارد داستان برگرفته از واقعیت باشد یا زاییده ذهن نویسنده. اگر هدف ساخت چنین فیلم هایی تاثیر گذاری است، پس اصل مهمتر بیان دراماتیک و قوی برای رسوخ در ذهن مخاطب است. برای اینکه استاندارد درام زندگینامه‌ای با چنین مضمونی را پیدا کنید توصیه می‌کنم «یک ذهن زیبا /ران هاوارد /۲۰۰۱» را تماشا کنید.
امتیاز: بدون ستاره (بی ارزش)