سینماسینما، رخشان بنی‌اعتماد:

سالها پیش به عیادت زن جوانی که خودسوزی کرده بود رفتم . شدت جراحت اش بسیار بالابود. شوکه شدم از صورت خندان و بی نشان از هیچ دردش که تنها بخش پانسمان نشده همه بدن سوخته او بود . به راحتی حرف می زد و انگار می خواست به زبان بی زبانی به من بفهماند که خوشحال است از این که تلاش اش برای خودکشی بی اثر مانده و زنده است . خوش باورانه به دکتر معالج اش گفتم که چه معجزه ای ! حالش که خوب است و درد ندارد .  جواب دقیق تخصصی دکتر به یادم نیست ولی  واژه ” عصب سوخته ” از لابلای حرف هاش هرگز از یادم نرفت چون دو روز بعد زن جوان مُرد …
جامعه ما ” عصب سوخته” شده ، زخمی و زخم خورده از دردهایی که تا عمق استخوان و رگ و پِی های مان را به آتش کشیده ، اما انگار نباید همچنان واقعیت را باور کنیم .
باور کنیم که جامعه نیاز جدی و عاجل به آسیب شناسی اجتماعی دارد.
باور کنیم که زیر نقاب دروغین اخلاق بر ظاهر جامعه ، چه تعفنی از امیال سرکوب شده و جواب نگرفته غلیان می کند .
باور کنیم که نادیده گرفتن نیازها و نبود امکان برای تخلیه فشار غرایز طبیعی می تواند هر انسان کم ظرفیتی را به هیولای دریده و افسار گسیخته ای مبدل کند .
باور کنیم آموزش های هشدار دهنده از سنین کودکی یک ضرورت است و  تا حد بسیار زیادی می تواند این طفل معصومان را از خطر آزار نه فقط منحرفان جنسی ، حتا محارم خود محافظت کند .
باور کنیم سیستم آموزشی مطیع پرور و فرمانبردار استقلال شخصیتی و  ” نه ” گفتن را از کودکان ما گرفته است .
باور کنیم که سرپوش گذاشتن بر واقعیت های هولناک هر روزه و تکرار شونده در جامعه  و ماله کشیدن بر حفره های عمیق موجود،   نیاز به جراحی های جدی  برای راهکارهای عاجل دارد .
واقعیت است که همه ما ” عصب سوخته ” شده ایم . از تکرار مصیبت های مکرر و مکرر …
و نه بی قیدی و بی دردی .
جواب نگرفته از چرایی یک فاجعه ، مصیبتی دیگر بر سرمان هوار می شود . بی دلیل نیست که اجازه تجمع برای عمومی کردن هیچ اعتراضی صادر نمی شود ، چون برای گرفتن جواب سوال های بی شمار سالها باید به تحصن بنشینیم.
تا زمانی که به مصداق اسم هوشمندانه فیلم  پوران درخشنده  ، ” هیس، دخترها فریاد نمی زنند ” و اثبات این واقعیت که ” هیس ، پسرها هم نباید فریاد بزنند ” و ” هیس ،  فریاد که هیچ ، هیچکس حق طرح سوال ، حق اعتراض ، حق آموزش مراقبت های دفاعی لازم  به بچه های در معرض آسیب ،  باسونامی غرایز فرو خفته و سرکوب شده کمین گرفته در هر کوچه ، پس کوچه ای را ندارد ”  . ( هیس، موضوعات کوچکی مثل ” آتنا ” را بزرگ و سیاه نمایی نکنید ، کارهای بزرگ تر فرهنگی مثل لغو مجوز کنسرت و توقیف فیلم های سینمایی و پایین آوردن دیش های ماهواره و رعایت حجاب ظاهری در الویت است) .