سینماسینما، محسن جعفری راد:سامان استرکی یک فیلمساز تجربه گرا و خلاق به معنی دقیق کلمه است که همین جاه طلبی و کمال گرایی در کنار مشکلات ساخت فیلم در سینمای مستقل باعث فاصله زیاد
میان فیلم هایش شده است.

استرکی را بیشتر با فیلم صندلی خالی می شناسیم. در سال ۸۷ که اصغرفرهادی سیمرغ بلورین جشنواره فجر را برای فیلم درباره الی گرفت، سامان استرکی دیپلم افتخار گرفت برای صندلی خالی .

صندلی خالی را با بازی رضا عطاران،فریبرز عرب نیا، پانته آ بهرام،گوهر خیراندیش ، فریده فرامرزی … ساخت که نمونه بدیع از یک فیلم فلسفی با نگرشی اگزیستانسیالیستی است که کمتر در سینمای ایران شاهدش بوده ایم. فیلم با تحسین منتقدانی مثل هوشنگ گلمکانی،مجید اسلامی،نیما حسنی نسب و …مواجه شد و در جشن منتقدان و جشن خانه سینما  و جشنواره فیلم شهر کاندید و برنده بهترین استعداد و خلاقیت درخشان. بعد از دوسال به دلیل مضمون ملتهبش(دو قطبی جبر و اختیار) فقط در شبکه نمایش خانگی پخش شد.

یک ایستگاه جلوتر اولین فیلم بلند استرکی است که پنج سال قبل از صندلی خالی و در بیست و یک سالگی ساخت و مثل صندلی خالی تجربه گرایی جاه طلبانه استرکی قابل مشاهده است.اما هر چقدر که صندلی خالی روایتی فرمالیستی و با چهار “فیلم در فیلم”در یک فیلم بود، در یک ایستگاه جلوتر روایتی ساده و صمیمی و سیال از مرگ آگاهی ارایه می کند و حضور مسحورکننده قهرمان،رابطه مرگ و زندگی را تغزلی می کند. روایت موجز و معجز با تصویرپردازی های تاویل پذیر.

یک ایستگاه جلوتر بعد از ۱۵ سال از بیست و یک خرداد اکران می شود که رکورددار وقفه! در میان فیلم های هنر و تجربه است.

حمایت از  فیلم هایی مثل یک ایستگاه جلوتر و فیلمسازانی مثل سامان استرکی، حمایت از جریان سینمای آوانگارد و مستقل سینمای ایران است. فیلمسازانی که عاشق سینما هستند و از آن،نه برای شعاردهی و پیام گرایی و مانیفست دهی، بلکه در راستای خلق یک جهان معنایی لذت بخش و مسحور کننده استفاده می کنند. از پرویز کیمیاوی و فرخ غفاری و عباس کیارستمی گرفته تا محمد شیروانی و سامان استرکی و محمود رحمانی و ..