امیرحسین علم‌الهدی در شرق نوشت :
هفته گذشته خبر تصمیم به برگزارنشدن جشن خانه سینما در روز ملی سینما به‌دلیل مشکلات معیشتی سینماگران و شرایط ویژه اقتصادی کشور منتشر شد و طبیعی است که برگزارنشدن این جشن از سوی متولیان عزیز خانه سینما به دلایلی که ذکر کرده‌اند، قابل‌فهم است و نمی‌توان این عدم برگزاری را از نگاه مسئولان جشن که خود جزء سینماگران شاخص سینمای ایران هستند، زیر سؤال برد! اما با‌توجه به تنگناهای اقتصادی حاکم بر کشور که این روزها بار روانی منفی زیادی را به هر هم‌وطنی وارد می‌کند، سؤال اصلی از مدیران ارشد فرهنگی این است که این نگاه کاهش هزینه‌ها از سوی بخش فعالان سینمایی کشور در برگزاری یک جشن چرا هیچ واکنشی را در این مدیران برنینگیخته است؟ آیا برگزاری جشن سینمای ایران از سوی فعالان سینما ارزش و اعتبارش کمتر از جشن فیلم ملی و بین‌المللی فیلم فجر است؟ مجموعه هزینه‌های این دو جشنواره بیش از ۱۲میلیارد تومان بوده است و نهایتا هزینه یک میلیارد تومانی این جشن فعالان سینما زیاد بوده است که شاهد هیچ واکنشی نیستیم؟ پس باید منتظر برگزارنشدن جشن فیلم فجر به‌دلیل شرایط بد اقتصادی هم باشیم؟ فارغ از توضیحات فوق موضوع دیگری که باید به آن پرداخت نیاز جامعه به نشاط و سرزندگی است و حال اینکه فعالیت‌های فرهنگی و هنری درحال کنسل‌شدن است چگونه می‌خواهیم این جامعه افسرده‌حال را بهتر کنیم؟ آیا با برگزارنشدن یک جشن که طبیعتا به بودجه دولت متصل است، معضلات معیشتی سینماگران حل خواهد شد؟ آیا نمی‌شد متولیان عزیز و دغدغه‌مند خانه سینما جشن را مقتصدانه برگزار می‌کردند؟ آیا نمی‌شد در زمانی که فشارهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، روانی و… همه ما را دارد به مرحله افسردگی می‌رساند مدیریت کلان فرهنگی این مملکت با مدیران خانه سینما با نحوه متفاوت برگزاری جشن این حداقل «هم‌گرایی» را در روز ملی سینما از سینماگران دریغ نمی‌کردند؟ بدون‌شک در زمان جنگ اقتصادی باید هزینه‌ها را مدیریت کرد و آیا واقعا هزینه‌های این جشن جزء «هزینه» است یا اینکه عده‌ای از خاموش‌شدن چراغ‌های فرهنگی و هنری این سرزمین خشنود می‌شوند؟ در حسن‌نیت متولیان جشن خانه سینما شکی وجود ندارد ولی آیا نمی‌شد متولیان فرهنگی و هنری کشور برای این تنها جشن صنفی سینمایی راهکاری می‌اندیشیدند تا به‌‌نحوی یکی از چراغ‌های فرهنگی این سینمای نجیب خاموش نشود؟ جشن صنفی سینمای ایران درمقایسه‌با سایر جشنواره‌های دولتی «هزینه‌بر» نبوده است و می‌توان با برنامه‌ریزی و مدیریتی هزینه‌های‌ جشن را کنترل کرد و برگزار نکردن این جشن به‌دلیل مشکلات اقتصادی حاکم بر فعالان سینمای ایران نشانه پاک‌کردن صورت‌مسئله‌ است. انتظار می‌رفت نتیجه تصمیمات، به برگزاری جمع‌و‌جور جشن بزرگ صنفی سینمای ایران ختم می‌شد و نه برگزار نکردن آن!
مؤخره: جشن صنفی خانه سینمای ایران جزء «هزینه»‌های غیرضروری سینمای ایران نیست و می‌توان با برگزاری درخور ‌شأن فعالان نجیب این پیام را به جهانیان مخابره کرد که سینمای ایران همانند ۴۰ سال گذشته تنها رسانه‌ای است که توان مبارزه با «تخریب‌های فرهنگی حادث‌شده داخلی و خارجی» را دارد و قدرتمندانه و با صلابت با ‌گرا‌میداشت روز ملی خود (۲۱ شهریور روز ملی سینمای ایران است) از کیان فرهنگ و هنر این سرزمین دفاع می‌کند و این روزها روز «دیده‌شدن سینمای پرافتخار ایران» است و نه «تعطیل‌کردن» آن… و می‌دانیم که همه‌چیز مهیای تعطیل‌شدن است و نباید بگذاریم تنها جشن صنفی سینمای ایران برگزار نشود.