بالاخره نمردیم و خسرو دهقان هم پس از نزدیک به ۵۰ سال نوشتن درباره سینما صاحب کتاب شد. یا بهتر بگویم اهل حساب‌وکتاب شد. او که یکی از برجسته‌ترین حسابداران زنده کشور است، تمام عمر حرفه‌ای‌اش را صرف حساب برای دیگران کرد برای معیشت و حالا که بازنشسته شده فرصت کافی برای رسیدگی به ندای دل هم پیدا کرده، سرانجام اهل حساب‌وکتاب شد. کتاب «نسیه و نقد» که دربرگیرنده مجموعه‌ای از نوشته‌های خسرو از سال‌های دور تا به امروز است، در واپسین روز‌های تابستان از سوی نشر «حرفه هنرمند» منتشر شد. در این کشکول خواندنی و جذاب، همه‌جور نوشته‌ای درباره خود سینما، سینماگران ایرانی و خارجی و برخی حواشی سینما یافت می‌شود که درمجموع بازتاب‌دهنده نگاه ویژه دهقان به سینماست. او چنان که خود نیز اخیرا در جایی نوشته و گفته است، نوشتن درباره سینما را هم ادامه بازی‌های دوران کودکی‌اش می‌داند. عشق‌ورزی‌های ساده با فیلم‌های جورواجور. او همچون گذشته وسترن و دیگر ژانر‌های کلاسیک را دوست دارد. به‌همین‌دلیل نوشته‌هایش معمولا خلاف‌نظر عموم از کار در می‌آید. هروقت فیلمی خیلی جدی باشد، او با شیطنت آن را به‌سخره می‌گیرد و هر وقت فیلمی یا جریانی سینمایی، حال‌وهوای غیرجدی داشته باشد، خسرو از آن به طرز حیرت‌آوری دفاع می‌کند. به‌همین‌دلیل در کارگاه ذهن او لورل و هاردی، خیلی جدی‌تر و هنرمند‌تر از چاپلین هستند. خلاصه اینکه او دوست دارد خلاف جریان غالب حرکت کند. اگر می‌خواهید با بخشی از دیگاه‌های عجیب‌وغریب خسرو دهقان آشنا شوید، پیشنهاد می‌کنم کتاب نسیه و نقد را بخوانید. شیطنت او از همین عنوان کتاب هم پیداست. شکل درست این اصطلاح، نقد و نسیه است. اما خسرو آن را برعکس کرده تا باز هم خلاف جریان حرکت کرده باشد. آدم عجیب‌وغریبی است این آقای دهقان؛ زاده و بزرگ‌شده شیراز.