سینماسینما، محسن جعفری راد:
هیچ شکی نیست که پیمان معادی یکی از بهترین بازیگران یک دهه اخیر سینمای ایران است که غیر از کار بازیگری ،در مناسبات اجتماعی هم دغدغه های اثرگذاری دارد.به خاطر همین توقع از حضور معادی در یک برنامه تلویزیونی که برای اولین بار اتفاق می افتد، انقدر بالاست که مخاطب انتظار حرکات دم دستی و تمسخر آمیز از او را ندارد.
معادی که در برنامه خندوانه شرکت کرده بود قرار شد که مهمترین دیالوگ فیلم ابد و یک روز را به چند شیوه اجرا کند که برای این کار خودش را در قالب فرد خجالتی،پلیس و کهنه بخر! قرار داد.
شوخی و بازیگوشی با چنین موقعیت هایی می تواند جذاب و مفرح باشد اما تنزل دادن مناسبات زندگی در چنین خانواده ای به دم دستی ترین چیزها طبعا با شوخی مغایرت دارد.آن هم از طرف کسی که بازیگر اصلی این فیلم است و غیر از خلاقیت در بازیگری، در نوشتن فیلمنامه هم نویسنده موفقی است.
اولا جایگاه سه شخصیتی که درگیر این دیالوگ ها در فیلم هستند یعنی برادر و خواهر و مادر در چنین طبقه ای، به تمسخر گرفته می شود.ثانیا تاکید دارد به دم دستی بودن و بی اهمیت بودن این دیالوگ ها و چنین مناسباتی.ثالثا در حد اجرای نمکی و کهنه بخر! به ریشخند گرفتن احساسات مستتر در این سکانس به عنوان مشت نمونه خروار چنین فیلم هایی است.
علاوه بر اینها سواد و بینش یک بازیگر خلاق را زیر سوال می برد. طبیعی است که با بسیاری از فیلمهای مهم سینمای جهان و سکانس های ماندگار بارها و بارها شوخی شده و به هجو کشیده شده اند اما استفاده از رنج و درد و اندوه و بدبختی یک خانواده در یک فیلم برای خنداندن مخاطب حاضر در سالن که مثل یک ربات با دگمه رامبد جوان شروع به شادی و فریاد می کنند یک کار غیر فرهنگی و دور از شان یک هنرمند محسوب می شود.
خندوانه با خارج شدن عروسک جناب خان ، عملا دچار حفره های پرناشدنی شده و سعی می کند با دعوت از مهمان های مشهور و کنجکاوبرانگیز این خلا را پرکند اما این پر کردن بیشتر از نوع فیزیکی است! تا اینکه معنا و دغدغه و مفهومی پشت آن باشد.
از طرفی دیگر کسانی که حتی مخاطب تلویزیون نیستند وقتی با خبر حضور معادی در یک برنامه مواجه می شود مشتاق دیدن آن برنامه هستند و عملا تمام ریزنگری و نگاه ژرفی که از بازیگر مورد نظر انتظار دارند مخدوش می شود و به ایم ترتیب تلویزیون علاوه بر بی توجهی به مخاطب همیشگی اش که در حد ربات آنها را در نظر گرفته،مخاطب مقطعی و تازه خودش زا از دست می دهد تا تلگرام و اینستاگرام به شکل پررنگی به رسانه هایی فراگیر تبدیل شوند و تلویزیون همچنان سیر قهقهرایی خود را طی کند.