فیلمنامه سینمایی «تیغ و ترمه» به کارگردانی کیومرث پوراحمد پس از چندین اصلاحیه بالاخره ۲۷ فروردین ماه امسال مجوز ساخت گرفت. کارگردان ۶۸ ساله نجف آبادی قرار بود این فیلم را در همان روزها و حداکثر اردیبهشت ماه کلید بزند اما ساخت آن تا به امروز به تعویق افتاده است. به سراغ او رفتیم و درباره دلایل تاخیر ساخت این فیلم و رد شدن چند باره فیلمنامه «تیغ و ترمه» صحبت کردیم. او در این گپ کوتاه با اشاره به موارد اصلاحیه فیلم از تغییر شرایط فیلمسازی این روزها نسبت به دهه ۷۰ سخن گفت و از صاحب سینما سالاری گلایه کرد؛ تهیه کننده هایی که به قول او پخش کننده هستند، سینما هم خریده اند و آنها هستند که تصمیم می گیرند چه کارگردانی فیلم بسازد و چه کارگردانی نه. آخرین فیلم پوراحمد «کفش هایم کو؟» (۱۳۹۴) با بازی رضا کیانیان بود. ماحصل گپ و گفت «ایران» با سازنده «خواهران غریب»، «شب یلدا»، «اتوبوس شب»، «قصه های مجید» و… را با حذف سوال در ادامه می خوانید.
«تیغ و ترمه» بالاخره کلید می خورد
مدام کتاب و تاریخ می خوانم، روانشناسی و رمان هم می خوانم. حدود سه چهار سال قبل کتاب «من کی از این چرخ فلک پیاده می شوم» نوشته گلرنگ رنجبر را خواندم. بسیار تحت تاثیر قرار گرفتم، بخصوص که متوجه شدم نویسنده اش ۲۴ سال سن دارد. یکسال با خودم کلنجار رفتم که فیلمنامه اش را بنویسم یا نه؛ بالاخره با نشر چشمه و آقای کیائیان قرارداد بستم و یک سال هم صرف نوشتن فیلمنامه شد. فیلمنامه چندین بار رد شد. بعد هم با شرایط و تعهد برای اعمال تغییرات در فیلمنامه، مجوز ساخت دادند. اصلاحیه ها به خاطر خشونت زیاد مادر قصه است که حتی به بچه اش هم خیانت می کند. مادرها معمولاً این کارها را نمی کنند اما این طور هم نیست که بگوییم مطلقاً چنین مادری نداریم در همه جای دنیا و در ایران و همین تهران هم نمونه هایش را داریم. یک دوره ای پیش تولید رها شد اما دوباره کار را شروع کرده ایم. امیدواریم از مهرماه کار کلید بخورد.
صاحبان سینما سالاری می کنند
در دهه ۶۰ و ۷۰ می توانستیم سالی یک فیلم بسازیم. تصمیم می گرفتیم و می ساختیم. الان شرایط عوض شده است. برای یک فیلمساز ۴، ۵ سال طول می کشد تا فیلم تازه اش را بسازد. دهه ۶۰ و ۷۰ شرایط خیلی فرق می کرد. دوره مدیریت انوار دوره دیگری بود، شرایط دیگری بود. کاملاً کارگردان سالاری بود. الان صاحبان سینما سالاری است. تهیه کننده ها، پخش کننده هم هستند، سینما هم خریده اند و تمام قدرت و پول دست آنهاست. آنها هستند که تصمیم می گیرند چه کسی فیلم بسازد و چه کسی نسازد. کی بازی کند و کی نکند. دیگر بازیگر سالاری هم نیست. البته تک و توک بازیگرانی هستند که پول های میلیاردی می گیرند اما اگر تهیه کننده ها تصمیم بگیرند که او را زمین بزنند راحت کنار می زنند اگرچه پول بیار که باشد این کار را نمی کنند مثلاً رضا عطاران را که زمین نمی زنند وقتی میلیاردها میلیارد فروش می کند، معلوم است نگهش می دارند.
وضعیت سینماگر و کشاورز و مردم با هم درست شود
بزرگترین مشکل سینمای ایران همان بزرگترین مشکل ایران است؛ نبود مدیریت و اینکه به نظر می رسد دست هایی بالاتر از مدیریت ظاهری که ما می بینیم، در کار ویرانی ایران است. تاکید می کنم مطمئن نیستم و این جور به نظر می رسد. من اصلاً شم سیاسی ندارم اما شم فیلمنامه نویسی دارم. فیلمنامه نویسی که نگاه می کنم اتفاقاتی که افتاده برنامه ریزی شده است برای اینکه ایران ویران شود. مگر می شود مشکل جدی بی آبی داشته باشیم ولی هیچ کاری نکنیم. مشکل دلار زندگی همه مردم بجز آقازاده ها را تحت تاثیر بگذارد اما هیچ کاری صورت نگیرد. همه چیز باید با هم درست شود، نمی شود گفت که اوضاع سینما و تئاتر خوب شود و وضع اقتصادی و بی آبی و مشکلات کشاورزی همین طور بماند. اگر تصمیم به درست شدن است همه چیز باید با هم درست شود.