پروفسور فرهاد ناظرزاده‌کرمانی، عزت و اعتبار امروزش را وامدار عشقی است که در سال‌های بسیار عمرش صرف هنرهای نمایشی ایران کرده، عشقی که منجر به پژوهش و کوشش مدام در حدود نیم‌قرن از عمر هفتاد ساله‌اش شده است. تألیف‌ها و ترجمه‌های متعدد او در سال‌هایی که هیچ منبعی برای دانشجویان تئاتر وجود نداشت تا فقط با چند کلیک بتوان درباره تاریخچه تئاتر در ممالک غرب و شرق مطلع شد چه برسد به این که ژرف‌تر درباره آنها دانست، بسیار راهگشا بود و همچنین کوشش برای تأسیس دانشکده‌های تئاتر توانست تئاتر آکادمیک را در ایران نهادینه کند.
به گزارش سینماسینما، گفتگویی با فرهاد ناظرزاده کرمانی انجام شده که بخشی از آن را که درباره اصغر فرهادی است در ادامه می خوانید:
اصغر فرهادی کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس مطرح سینمای ایران در مصاحبه‌ای گفته بود هیچ‌وقت شما را به‌عنوان استادش فراموش نمی‌کند. از دوران دانشجویی او و حضورش بر سر کلاس‌هایتان در دانشکده هنرهای زیبا چه خاطره‌ای دارید؟
آقای اصغر فرهادی دانشجویی زیرک، ریزبین و نکته‌سنج بود. چشم‌هایی نافذ و باهوش و پرسشگر داشت. بسیار باادب و فروتن بود و هنوز هم هست. البته من دلم می‌خواست او این جایگاهی که در سینما به دست آورده در تئاتر کسب کرده و به اصطلاح این گل را به سر تئاتر زده بود. اما او علاقه و استعداد فراوانی به سینما داشت. خیال می‌کنم «سینمایی‌بودن» هم، نشانه‌ای از آینده‌نگری و هوش او بود. او را از حدود سال ۱۳۷۰ که جوانی از اصفهان بود می‌شناختم. «پریسا بخت‌آور» که بعدا همسرش شد هم دانشجوی من بود و یادم هست فرهادی نمایش‌نامه «ماشین‌نشین‌ها» را در دوران دانشجویی نوشت و کارگردانی کرد که خانم بخت‌آور هم در آن نقش‌آفرینی می‌کردند. سال‌های ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۵ دوره خوبی بود.
دانشجویان با استعداد و تلاشگری داشت. نمونه‌وار خانم نغمه ثمینی هم گمان می‌کنم همکلاس آقای اصغر فرهادی بودند. به هر حال، من به همه دانشجویانم که عشق به انسانیت و عشق به هنر داشته‌اند و تلاش هم کرده‌اند و با شرافت زیسته‌اند افتخار می‌کنم و امیدوارم روزی شاهد باشم تا اصغر فرهادی همان‌طور که برای فیلم‌نامه‌نویسی جایزه‌های جهانی گرفته، در نمایش‌نامه‌نویسی نیز جایزه‌ای جهانی را نصیب خود کند.
منبع: ایسنا به نقل از روزنامه شرق