سینماسینما، رضا صائمی؛
«تاک‌شو»ها در همه جای دنیا یکی از بهترین آیتم‌های برنامه‌سازی است که گاهی جذابیت آن بیش از تماشای یک فیلم یا سریال است. برنامه ۲شات یک تاک شو با محوریت پرداختن به زوایای پنهان و روحیات درونی و مگویِ هنرمندان و چهره‌های شناخته شده ایرانی است که کارگردانی و اجرای آن با علی میرمیرانی است و برنامه در استودیو فیلیمو تهیه می‌شود. در هر قسمت از ۲شات، مهمان هم درمورد زوایای مختلف زندگی خود و هم درباره سایر همکارانش نظراتی صریح و بی‌پرده را مطرح می‌کند. ضمن اینکه تاک شو به واسطه ماهیت گفتوگو محورش نسبت دور و نزدیکی با فرهنگ ایرانی دارد. یکی اینکه ایرانیان به دورهمی و گپ زدن با هم علاقه دارند که از این حیث می‌توان سویه نزدیک فرهنگ ایرانی با ماهیت برنامه تاک شویی را تبیین کرد اما از سوی دیگر به گفت‌وگوی اثربخش چندان عادت ندارد و اغلب گفتوگو به ویژه آنجا که اختلاف نظری درباره موضوع گفتوگو وجود داشته باشد به بگو مگو تبدیل می‌شود و از این حیث شاید برنامه تاک شویی را دور از فرهنگ غالب دانست. اما دقیقا به همین دلیل ساخت برنامه‌های گفتوگو محور به ویژه تاک شو‌ها فارغ از سویه‌های سرگرم کننده خود می‌تواند آگاهی بخش هم بوده و مهارت گفتوگو کردن را به مخاطب ایرانی بیاموزد.
علی میرمیرانی در حوزه‌های داستان‌نویسی، طنزنویسی، فیلمنامه‌نویسی، مطبوعات، کارگردانی، گفتوگو و برنامه‌سازی تلویزیونی سابقه دارد. او با تجربه‌ای که در ساخت برنامه «گفتوگوهای تنهایی» در شبکه چهار بدست آورد حالا این بار با حضوری تصویری در برنامه، گفتوگوهای خوبی را با چهره‌های مشهور انجام داده و توانسته خیلی زود نظر مخاطب را به خود جلب کند. وایرال شدن برخی از قسمت‌های دو شات در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که این برنامه هم خوب دیده شده و هم توانسته تاثیرگذار باشد. نقطه قوت برنامه‌های تاک شویی به شیوه اجرای مجری و سوالاتی است که مصاحبه کننده می‌پرسد و اینکه چقدر توانایی دارد تا گفتوگو را مدیریت کند که مخاطب را با خود همراه سازد.
صمیمتی که در اجرای علی میرمیرانی وجود دارد یک امتیاز مهم برای این برنامه است. برنامه‌ای که صرفا یک گفت‌وگوی خشک عقلانی و دو دوتا چهارتایی نیست بلکه با احساسات و عواطف مصاحبه شوندگان هم و بالطبع مخاطبان گره می‌خورد و تاثیرگذاری آن بیشتر می‌شود. در برنامه بارها شاهد اشک و لبخندها و بغض و خنده‌های مصاحبه شوندگان بودیم. شاید بتوان محور گفت‌وگوها در این تاک شو را زندگی و رازهای آن دانست که هر یک از مهمانان تجربه‌های زیسته خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارند و از این منظر دو شات چیزی شبیه به کارگاه انتقال تجربه هم هست.
ضمن اینکه روایت زندگی چهره‌های سرشناس و کندوکاو آن‌ها همواره برای مخاطب جذاب بوده و در این برنامه‌ها در این زمینه گفت‌وگوهایی خوبی انجام شده است. دقیقا همان فرازهایی از صحبت‌های مهمانان که در فضای مجازی وایرال می‌شود به همین بخش از گفتوگو مربوط می‌شود. مثلا صحبت‌های شبنم مقدمی از ماجرای خودکشی خودش، بغض تلخ محمد بحرانی از دلتنگی برای جناب خان، نظر بهاره افشاری درباره اثر مخرب شهرت در سن پایین، روایت دردناک مونا فرجاد از روزهای سخت سرطان مادر و خواهرش یا ماجرای شفا گرفتن امیر مهدی ژوله. یکی از بخش‌های پرطرفدار این برنامه واکنش مهمانان به عکس‌هایی است که از مانتیور برنامه به آن‌ها نشان داده می‌شود که برخی از آن‌ها هم به شدت در بین مخاطبان مورد توجه قرار گرفتند مثل واکنش رضا کیانیان به برخی عکس‌های خاص. برخی از رازهای پنهان چهره‌ها در این واکنش‌ها آشکار می‌شود. مثل واکنش کیانیان به عکس دونفره با همسرش که او به ندامت و پشیمانی که در نگاه همسرش در این عکس دیده می‌شود اشاره کرد و مجری برنامه در ادامه گفت: «همسر رضا کیانیان خواهرزاده سهراب سپهری؛ شاعر و نقاش شهیر ایرانی است.»
برنامه‌هایی مثل دورهمی یا خنداوانه را هم می‌توان نوعی از تاک شو دانست یا دست کم برنامه‌های گفتوگو که با حضور شرکت کنندگان و آیتم‌هایی غیر گفت‌وگویی ساخته می‌شود اما «دو شات» یک تاک شوی مطلق است که گفتوگو ماهیت آن را تشکیل می‌دهد. ضمن اینکه برنامه در عین اینکه چهره محور یا مهمان محور است، موضوع محور هم است و این محتوا و جنس سوالات است که جذابیت یا نبود جذابیت هر قسمت را تعیین می‌کند. بدیهی است نمی‌توان به نقش مهمانان برنامه کم توجه بود. قطعا خوش بیان بودن برخی مهمانان به برنامه جذابیت بیشتری می‌بخشد. از سوی دیگر حضور برخی چهره‌ها که سال‌ها خبری از آن‌ها نبود یا کمتر در رسانه‌ها حضور داشتند یکی دیگر از ویژگی‌های این برنامه است. مثل حضور اصغر سمسارزاده که بازتاب گستترده‌ای هم پیدا کرد. «دو شات» می‌تواند در این زمانه‌ای که آدم‌ها از هم فاصه گرفتند و احساس تنهایی می‌کنند فرصتی برای گفتوگو باشد. نه گفت‌وگوهایی تنهایی که گفت‌وگوهایی از تنهایی و برای تنهایی.