سینماسینما، محسن جعفری راد:آپاندیس در جشنواره پذیرفته نشد و چند روز بعد در خانه سینما برای اعضای انجمن منتقدان اکران شد که مهمترین دستاوردش صحه گذاشتن بر بی اعتباری سواد و بینش سینمایی هیات انتخاب جشنواره فجر است اما چرایی این بی اعتباری منظور این نوشته نیست.حالا که فیلم مهجور مانده باید درباره نکات مثبتش نوشت.
فیلم یک روایت ساده و صمیمی دارد.همین دستاورد مهمی برای یک فیلم اول است. در سینمایی که فیلم اولی ها یا به فرم گرایی کاذب دل بسته اند و حال و هوایی انتزاعی در پاسخ به نیاز خودشان! و نه نیاز مخاطب را مصور می کنند و یا کپی دسته چندم از کارهای فرهادی را ارایه می کنند،رویکرد حسین نمازی تحسین برانگیز است. داستانی که اصول روایت کلاسیک و سه پرده ای را به شکل حساب شده ای روایت می کند چون هدفش نه به رخ نمایی مهارت کارگردان بلکه ایجاد فضای سرگرمی ساز برای مخاطب است.
بازی ها هوشمندانه و حدنگهدار هستند.به خصوص آنا نعمتی که اضطراب دایمی نقش لیلا را به شکل مطلوبی برجسته کرده و جزو بهترین بازی های کارنامه اش هست.
فرم بصری کاملا در هم تنیده با محتواست. روایت فیلم در یک لوکیشن می گذرد.آن هم لوکیشنی مثل بیمارستان که طبعا مجال عرض اندام به کارگردان و فیلمبردار نمی دهد اما هوشمندی عوامل فیلم اینجاست که از دوربین به عنوان یک مشاهده گر غیر مزاحم حتی در راهروهای بیمارستان استفاده هدفمندی کرده اند. یک فرم بصری در خدمت تعلیق درام که نشان از مهندسی جزییات توسط نویسنده و کارگردان و فیلمبردار است.
ریتم و تمپوی روایت هم به اندازه است و اشتیاق مخاطب را برای دنبال کردن داستان بر می انگیزد.داستان فیلم پتانسیل یک تدوین پربرش را داشت اما سعی شده برش ها در خدمت فراز و فرود موقعیت باشد که این نکته سجی جالب توجه است.
اینها امتیازات مثبت آپاندیس است که درباره جزییاتش و نیز اشکالات فیلمنامه اش هنگام اکران خواهم نوشت.اما با استناد بر همین امتیازات،تماشای آن پیشنهادی لذت بخش می تواند باشد. فیلمی که می شد با شتابزدگی و بی سوادی یک کارگردان، به یک تله فیلم کلیشه ای و شعاری بدل شود حالا با نگاه تیزبین و سینماشناس نمازی به یک فیلم سینمایی(به معنی دقیق کلمه) منجر شده و در جشنواره ای که الی ماشاالله شاهد تله فیلمهای کلیشه ای بودیم-از زیر سقف دودی گرفته تا دعوتنامه- جای خالی آپاندیس به شدت احساس می شد و می شود.