رضا میرکریمی به مناسبت سالروز تولد رضا کیانیان یادداشتی را منتشر کرد.
از کیانیان گفتن و حرف تازه زدن هم ساده است و هم مشکل. ساده از آن باب که کیانیان پر از ایده‌ها و حرفهای تازه، سرشار از خلاقیت و گنجینه‌ای تمام نشدنی از ابتکاراتی است که فقط در حوزه سینما و هنر نیست بلکه از خود زندگی و برای زندگی ناشی می شود.
کیانیان نمی‌گذارد روزش، لحظه‌اش و آن‌اش تکراری و بدون رخدادی تازه باشد. سعی می‌کند موثر باشد و پیرامونش را به حرکت و وجد آورد. از آن دست آدم‌هایی است که یک بعد ندارند و کاری می‌کند آشنایان و همکاران و حتی دوستانش نیز از ساحات مختلف او را ببینند و با انرژی او روح خلاقانه‌شان تهیج شود. هوش آنی کیانیان آنچنان پربار و شوق‌برانگیز است که به سادگی می‌توان نمونه‌هایی متفاوت از آن در این یادداشت آورد تا خواننده دریابد چرا کیانیان قرار ندارد.
مطمئنم در نوشته‌های دیگر دوستان که به مناسبت زاد روزش گرداوری شده، مثال‌هایی گوناگون از روحیه شاداب هنری او می‌آید. برعکس هرچه او در هنر و کار و زندگی پرتلاش و نو به نو است و بی‌قراریش گواه بر روح شاعرانه اوست در رفتار و مسئولیت اجتماعی کیانیان نمونه انسانی متعهد به قرارهاست.
وقت‌شناسی و وفای به عهد انسان‌های موفق را دارد و خود را موظف کرده که از اعتبار و شهرتش در جهت جهانی بهتر، پاک‌تر و سالم‌تر هزینه کند و مردم را متوجه محیط زیست و همکاران را به اخلاقگرایی حرفهای دعوت می‌کند. به خاطر موقعیت اجتماعی که در این سال‌ها داشته‌ام افراد مختلفی را در سمت‌ها و شغل‌های گوناگون دیده‌ام. بیشتر دوستان نگران شرایط پیرامون و جامعه‌شان هستند اما افرادی همچون کیانیان که تغییر محیط زندگی را با مهر و دوست‌داشتن مردم ببیند کمتر مشاهده کرده‌ام.
دور از انتظار نیست که کیانیان نام کتاب‌اش را “مردم نازنین” می‌گذارد. دوست دارد ناز آنها را بخرد و از آنها دوستی و مهر طلب کند. ادا و دروغ ندارد کاملا جدی و محکم دوستی می‌کند چرا که در دل واقعا انسان‌ها را دوست دارد و می‌خواهد هر کس بهترین خودش را بروز دهد. در پوششی از ظاهرفریبی خود را احاطه نمی‌کند و نمی‌خواهد با لبخندی مصنوعی چند امضاء بدهد و برود. می‌خواهد موثر و مفید باشد از این رو به جای دست فشردن‌های بی‌احساس، مهربانانه نگاه می‌کند، اسم می‌پرسد، ایده‌ای برای بهتر شدن می‌گوید و همچون مردم نازنین بنیان یک دوستی پایدار را می‌گذارد و می‌ماند .
رضا کیانیان در هنر بی‌قرار، در تعهد اجرایی قرارمند و در زندگی، خودش است و از آنچه هست راضی است اما تلاش بی‌پایانی برای بهتر شدن می‌کند و این است راه و رسم مردم نازنین.
کیانیان نمی‌گذارد روزش، لحظه‌اش و آن‌اش تکراری و بدون رخدادی تازه باشد. سعی می‌کند موثر باشد و پیرامونش را به حرکت و وجد آورد. از آن دست آدم‌هایی است که یک بعد ندارند و کاری می‌کند آشنایان و همکاران و حتی دوستانش نیز از ساحات مختلف او را ببینند و با انرژی او روح خلاقانه‌شان تهیج شود. هوش آنی کیانیان آنچنان پربار و شوق‌برانگیز است که به سادگی می‌توان نمونه‌هایی متفاوت از آن در این یادداشت آورد تا خواننده دریابد چرا کیانیان قرار ندارد.
مطمئنم در نوشته‌های دیگر دوستان که به مناسبت زاد روزش گرداوری شده، مثال‌هایی گوناگون از روحیه شاداب هنری او می‌آید. برعکس هرچه او در هنر و کار و زندگی پرتلاش و نو به نو است و بی‌قراریش گواه بر روح شاعرانه اوست در رفتار و مسئولیت اجتماعی کیانیان نمونه انسانی متعهد به قرارهاست.
وقت‌شناسی و وفای به عهد انسان‌های موفق را دارد و خود را موظف کرده که از اعتبار و شهرتش در جهت جهانی بهتر، پاک‌تر و سالم‌تر هزینه کند و مردم را متوجه محیط زیست و همکاران را به اخلاقگرایی حرفهای دعوت می‌کند. به خاطر موقعیت اجتماعی که در این سال‌ها داشته‌ام افراد مختلفی را در سمت‌ها و شغل‌های گوناگون دیده‌ام. بیشتر دوستان نگران شرایط پیرامون و جامعه‌شان هستند اما افرادی همچون کیانیان که تغییر محیط زندگی را با مهر و دوست‌داشتن مردم ببیند کمتر مشاهده کرده‌ام.
دور از انتظار نیست که کیانیان نام کتاب‌اش را “مردم نازنین” می‌گذارد. دوست دارد ناز آنها را بخرد و از آنها دوستی و مهر طلب کند. ادا و دروغ ندارد کاملا جدی و محکم دوستی می‌کند چرا که در دل واقعا انسان‌ها را دوست دارد و می‌خواهد هر کس بهترین خودش را بروز دهد. در پوششی از ظاهرفریبی خود را احاطه نمی‌کند و نمی‌خواهد با لبخندی مصنوعی چند امضاء بدهد و برود. می‌خواهد موثر و مفید باشد از این رو به جای دست فشردن‌های بی‌احساس، مهربانانه نگاه می‌کند، اسم می‌پرسد، ایده‌ای برای بهتر شدن می‌گوید و همچون مردم نازنین بنیان یک دوستی پایدار را می‌گذارد و می‌ماند .
رضا کیانیان در هنر بی‌قرار، در تعهد اجرایی قرارمند و در زندگی، خودش است و از آنچه هست راضی است اما تلاش بی‌پایانی برای بهتر شدن می‌کند و این است راه و رسم مردم نازنین.
منبع: روزنامه ایران