۱٫ جشنواره سی‌وچهارم تمام شد و دبیر آن ابقا شد. این یعنی آقای محمد حیدری یک‌سال تمام‌ وقت دارد تا جشنواره سی‌وپنجم را کم‌نقص‌تر از امسال برگزار کند. بررسی و رفع نقاط ضعف امسال کار دشواری نیست. جشنواره سی‌وچهارم نقاط قوت داشت ولی نقاط ضعفی که می‌شد نداشته باشد هم کم نداشت. برای برنامه‌ریزی‌های جدید، ایده‌های تازه و رفع کاستی‌ها و حتی ایجاد اصلاحات اساسی، یک‌سال اصلا زمان کمی نیست؛ البته اگر عزمی وجود داشته باشد. به‌هرحال شمارش معکوس برای برگزاری جشنواره سی‌وپنجم آغاز شده، کاش برای آقای دبیر این شمارش معکوس معنای روشنی داشته باشد.

۲. روز بعد از افتتاحیه چیزی در همین صفحه نوشتم که باعث سوءتفاهم شد. طبعا بارها نوشته‌ام که با توقیف هیچ فیلمی که در چارچوب قانون و با مجوزهای رسمی تولید شده باشد موافق نیستم و پیش‌تر هم در همین ستون نوشته بودم که سازمان سینمایی موظف است با شجاعت و قدرت از حق همه فیلم‌ها دفاع کند. باید وقتی مجوز نمایش داد، شرایط اکران فیلم‌ها را فراهم کند؛ از عصبانی نیستم تا شیفتگی و از خانه پدری تا خانه دختر و از رستاخیز تا آشغال‌های دوست‌داشتنی. حتی به‌گمانم سازمان سینمایی باید رک‌وراست تکلیف فیلم‌هایی چون خیابان‌های آرام و گزارش یک جشن را هم روشن کند. برخی از این فیلم‌ها کاملا بی‌منطق در محاق افتاده‌اند و تنها قربانی مجادلات سیاسی شده‌اند؛ مجادلاتی که یک‌طرف آن به برخی بهانه‌ها خط‌ونشان‌کشیدن و دلواپسی به میدان می‌آید و طرف دیگر دائم درصدد مراعات و مماشات و عقب‌نشینی است که به گوشه قبای کسی برنخورد. بی‌مناسبت نیست که گاهی نام این فیلم‌ها یادآوری شود تا کسی یادش نرود که تکلیف این فیلم‌ها هنوز نامشخص است.