علی پاکزاد_ پناه، دختر بازیگر جوان، شاهرخ استخری، است. شاهرخ استخری فیلمنامه‌ای آماده دارد و طرح‌هایی برای ساخت در حوزه کودک. به گزارش سینماسینما، این بازیگر جوان کمترین کار برای سینمای کودک را حضور در فیلم‌های با مضمون کودک و نوجوان می‌داند.
-سی‌امین جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان شروع شده است. شاید ارتباط شما با سینمای کودک و بچه‌ها بیش از گذشته باشد، به این دلیل که به‌تازگی صاحب فرزند شده‌اید و دغدغه کودکان را بیش از قبل حس می‌کنید. نظرتان درباره ارتباط کودک و سینما چیست؟
عقیده دارم سینمای کودک به اندازه‌ای که باید، در خدمت کودکان و نوجوانان نیست. آن چیزی که از دوران کودکی خودم به یاد دارم، این است که فیلم‌هایی که در آن زمان می‌دیدم، از هر لحاظ با امروز متفاوت بود. یادم است که به سینما می‌رفتم و فیلم‌هایی را می‌دیدم که فقط و فقط برای ما اکران می‌شد. به‌خوبی سریال «آرزوهای کوچک» یا «سفر جادویی» را به یاد دارم. از دیدن آن‌ها لذت می‌بردم. هنوز که هنوز است، آن ماشین لباس‌شویی را که در زمان سفر می‌کرد، به یاد دارم. امروز درست است که سینمای ما رونق گرفته، اما این استقبال در مورد سینمای کودک اتفاق نیفتاده است. به‌شدت از وضعیت موجود تاسف می‌خورم.
-آیا دغدغه‌ای برای انجام کار در حوزه کودک دارید؟
قطعا این دغدغه را دارم. اگر روزی قصد داشته باشم فیلم بسازم، یکی از اولویت‌های من ساخت فیلم در حوزه کودک است. اکنون فیلمنامه‌ای ثبت‌شده در خانه سینما دارم و طرح‌هایی را در نظر دارم که می‌تواند برای سینمای کودک مناسب باشد. قبل از این‌که فرزندم به دنیا بیاید هم به سینمای کودک علاقه داشتم. دست کسانی را که برای سینمای کودک زحمت کشیده‌اند، می‌بوسم.
-بعد از به دنیا آمدن فرزندتان پناه، چقدر این دغدغه در شما تقویت شد؟ تا چه حد سینمای کودک را در تربیت و شکل‌گیری کودکان و به‌خصوص پناه تاثیرگذار می‌دانید؟
حضور پناه در زندگی من همراه بود با یک‌سری نکات ویژه. پناه یک چیزهایی می‌بیند و یاد می‌گیرد که برای من حائز اهمیت است. فیلم‌هایی را که اخیرا در هالیوود اکران شده است، با پناه می‌نشینیم و نگاه می‌کنیم. برای مثال محصولات کمپانی دریم ورکس و والت‌دیسنی را با هم مشاهده می‌کنیم. اما اگر الان از من سوال کنید که ۱۰ تا از فیلم‌های کودک در چند سال اخیر را نام ببر، قطعا چیزی به یاد ندارم. اصلا نمی‌دانم در ۱۰ سال اخیر سینمای کودک چه محصولاتی داشته است.
-با این تفاسیر، حاضر هستید در سینمای کودک بازی کنید؟ اگر پیشنهادی داشته باشید، می‌پذیرید؟
بازی کردن در سینمای کودک حداقل کاری است که می‌توانم در این حوزه انجام دهم. متاسفانه فضای اقتصادی مناسبی در سینمای کودک وجود ندارد. بسیاری از کارگردانان و تهیه‌کنندگانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، به نوعی قید همه چیز را زده‌اند. ما نه بضاعت کافی داریم که فیلم پرهزینه بسازیم و نه مردم اعتماد دارند که بروند و چنین فیلم‌هایی ببینند. ولی من با جان و دل برای سینمای کودک بازی می‌کنم. اگر قابلیت کافی را داشته باشم، حتما حضور پیدا می‌کنم.
-قبول دارید که بازیگران و عوامل دیگر سینما به سینمای کودک بی‌توجه هستند؟
بله، قبول دارم. البته سینمای ما اکنون وضعیت خوبی دارد و مخاطبان با سینما‌ها آشتی کرده‌اند. من مخالفم که دولت برای سینمای کودک متحمل هزینه‌های سنگینی شود. یعنی یک پول عظیمی را در اختیار چند نفر قرار دهند و از آن‌ها درخواست کنند که در این حوزه فیلم بسازند. ما نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم. اگر انجام شود، سینمای کودک از بین می‌رود. سینما باید روی اقتصاد خودش حساب کند. پول تزریقی، سینمای کودک را ارتقا نمی‌دهد، بلکه باعث به وجود آمدن رانت می‌شود و متوجه نمی‌شویم که این پول‌ها چه می‌شود. همین جشنواره کودک بیش از هر چیز دیگری می‌تواند کمک کند. بازیگران بزرگ ما باید در ژانر کودک کار کنند و در این عرصه حضور پیدا کنند. اگر به سینمای کودک پول نمی‌دهیم که البته کار درستی هم هست، اما در پخش و اکران به این حوزه کمک کنیم. برای مثال فیلم آقای ایرج محمدی اکنون اکران است. باید تلویزیون به این فیلم کمک کند. آقای آرمان زرین‌پور اثری را به نام «شهر عسلی» ساخته بودند. من این مجموعه را تهیه کردم و برای پناه بردم و با هم نگاه کردیم. خیلی هم لذت بردیم. اما اگر الان سوال کنید، کسانی که این اثر را می‌شناسند، قطعا معدود خواهند بود.