کیوان کثیریان_ مهم ترین اتفاق فرهنگی هفته اخیر تغییر در مدیریت سازمان صدا و سیما بود؛ جایی که محمد سرافراز بعد از تنها ۱۸ ماه مدیریت بر مهم ترین و حساس ترین سازمان کشور جایش را به عبدالعلی علی عسگری داد.
شاید این از معدود مواردی در سه دهه اخیر باشد که یک مدیر منصوب رهبری، کمتر از ده سال بر منصب خود تکیه می زند.
اما رفتن سرافراز جدا از دلایلی که در رسانه ها مطرح شد حتما دلایل دیگری دارد و شاید وضعیت نابسامان رادیو و تلویزیون و نیاز به یک رفرم واقعی را یادآوری می کند.
اهمیت گذر فوری صداوسیما به عنوان یک رسانه پرنفوذ از وضعیت سنتی همیشگی و لزوم سبک شدن این نهاد فربه حالا دیگر بر همه آشکار است و مدیری که نتواند این سازمان عریض و طویل را چه به لحاظ محتوایی، چه از حیث سازمانی و چه از نظر تکنولوژیک به روز کند و پا به پای زمانه پرشتاب فعلی پیش ببرد محکوم به رفتن است.
تلویزیون در شرایط فعلی در موضع ضعیفی قرار دارد. بی اعتمادی بخش زیادی از مردم و مخاطبان، شکست از رقبای مجازی و تصویری داخلی و خارجی، از دست دادن تعداد زیادی از نیروهای کارامد در بخش تولید و حتی در جلوی دوربین از جمله مواردی است که از منظر بیرونی شرایط رادیوتلویزیون ایران را نامطلوب و حتی بحرانی ترسیم می کند.
رواج برنامه های اینترنتی که با خط قرمزهای تنگ و تاریک صداوسیما فاصله گرفته اند و دارند کم کم مخاطبان جدی تری را به خود جذب می کنند از یک سو و غلبه شبکه های ماهواره ای بر تمام فضای خانواده و همچنین غیرجذاب بودن اکثریت قریب به اتفاق برنامه های تلویزیون ایران از سوی دیگر، زنگ خطر را برای این مهم ترین رسانه جمهوری اسلامی به طور جدی به صدا درآورده است.
اگر علی عسگری نتواند با سرعت هرچه تمام تر، نه صرفا تغییر، که یک انقلاب محسوس و قابل رویت در سازمان پدید آورد، بعید است او نیز عمر مدیریتی طولانی داشته باشد.

منبع: روزنامه شرق